rozkładnik

Polish

Etymology

From rozkładać +‎ -nik. First attested in 1843.[1]

Pronunciation

IPA^(key): /rɔsˈkwad.ɲik/
Rhymes: -adɲik
Syllabification: roz‧kład‧nik

Noun

rozkładnik m inan

(obsolete, grammar) constituent (part of a sentence)
Synonyms: rozkładnica, składnik

Declension

Declension of rozkładnik

	singular	plural
nominative	rozkładnik	rozkładniki
genitive	rozkładnika	rozkładników
dative	rozkładnikowi	rozkładnikom
accusative	rozkładnik	rozkładniki
instrumental	rozkładnikiem	rozkładnikami
locative	rozkładniku	rozkładnikach
vocative	rozkładniku	rozkładniki

Derived terms

adjective

rozkładniczy

Related terms

adjectives

adverbs

nouns

verbs

References

Bronisław Trentowski (1843) Stosunek filozofii do cybernetyki czyli Sztuki rządzenia narodem : rzecz treści politycznéj‎ (in Polish), page 115

Further reading

rozkładnik in Polish dictionaries at PWN
Aleksander Zdanowicz (1861) “rozkładnik”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861‎
rozkładnik in Narodowy Fotokorpus Języka Polskiego

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.