odpowiadacz

• odpowiedacz

From odpowiadać +‎ -acz. First attested in the before the 16th century.

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /ɔtpɔvjadat͡ʃ/
• IPA^(key): (15^th CE) /ɔtpɔvjadat͡ʃ/

odpowiadacz m ?

1. (law) defendant

   Synonym: odpowiedźca

   • 1858 [c. 1408], Wojciech Szurkowski z Ponieca, “Wyroki sądów miejskich czyli ortyle [Urban court rulings i.e. "Ortyls"]”, in Wacław Aleksander Maciejowski, editor, Historia prawodawstw słowiańskich [History of Slavic lawmaking], volume 6, Poniec, page 77:

     Ktoremu vpadnye ten ortel, szlowye ktho straczy, bąndz powod, bądz odpowyadacz, ten ma zaplaczycz ty pyenyadze za then ortel, a maya tho rowno, powod y odpowyadacz

     [Ktoremu upadnie ten ortel, słowie kto straci, bądź powod, bądź odpowiadacz, ten ma zapłacić ty pieniądze za ten ortel, a mają to rowno powod i odpowiadacz]

• Polish: odpowiadacz

• B. Sieradzka-Baziur, editor (2011–2015), “odpowiadacz”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

• odpowiedacz (Middle Polish)

Inherited from Old Polish odpowiadacz. By surface analysis, odpowiadać +‎ -acz.

• IPA^(key): /ɔt.pɔˈvja.dat͡ʂ/
• (Middle Polish) IPA^(key): /ɔt.pɔˈvja.dat͡ʂ/
• Rhymes: -adat͡ʂ
• Syllabification: od‧po‧wia‧dacz

odpowiadacz m pers (female equivalent odpowiadaczka)

1. answerer, replier, responder
2. (Middle Polish) threatener; one who announces loyalty or war

• Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “odpowiedacz, odpowiadacz”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku [A Dictionary of 16th Century Polish]
• Samuel Bogumił Linde (1807–1814) “odpowiadacz”, in Słownik języka polskiego‎
• Aleksander Zdanowicz (1861) “odpowiadacz”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861‎
• J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1904), “odpowiadacz”, in Słownik języka polskiego‎ (in Polish), volume 3, Warsaw, page 640