παρακείμενος
Ancient Greek
Etymology
Perfect participle of πᾰρᾰ́κειμαι (parákeimai, “lie beside or before”). Substantivized (sense for grammar) in Hellenistic Koine with ellipsis of χρόνος (khrónos, “tense”).
Pronunciation
- (5th BCE Attic) IPA(key): /pa.ra.kěː.me.nos/
- (1st CE Egyptian) IPA(key): /pa.raˈki.me.nos/
- (4th CE Koine) IPA(key): /pa.raˈci.me.nos/
- (10th CE Byzantine) IPA(key): /pa.raˈci.me.nos/
- (15th CE Constantinopolitan) IPA(key): /pa.raˈci.me.nos/
Noun
πᾰρᾰκείμενος • (parakeímenos) m (genitive πᾰρᾰκειμένου); second declension
- (grammar) present perfect tense
Inflection
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ὁ πᾰρᾰκείμενος ho parakeímenos |
τὼ πᾰρᾰκειμένω tṑ parakeiménō |
οἱ πᾰρᾰκείμενοι hoi parakeímenoi | ||||||||||
| Genitive | τοῦ πᾰρᾰκειμένου toû parakeiménou |
τοῖν πᾰρᾰκειμένοιν toîn parakeiménoin |
τῶν πᾰρᾰκειμένων tôn parakeiménōn | ||||||||||
| Dative | τῷ πᾰρᾰκειμένῳ tôi parakeiménōi |
τοῖν πᾰρᾰκειμένοιν toîn parakeiménoin |
τοῖς πᾰρᾰκειμένοις toîs parakeiménois | ||||||||||
| Accusative | τὸν πᾰρᾰκείμενον tòn parakeímenon |
τὼ πᾰρᾰκειμένω tṑ parakeiménō |
τοὺς πᾰρᾰκειμένους toùs parakeiménous | ||||||||||
| Vocative | πᾰρᾰκείμενε parakeímene |
πᾰρᾰκειμένω parakeiménō |
πᾰρᾰκείμενοι parakeímenoi | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||
Participle
πᾰρᾰκείμενος • (parakeímenos) m (feminine πᾰρᾰκειμένη, neuter πᾰρᾰκείμενον); first/second declension
- perfect mediopassive participle of πᾰρᾰ́κειμαι (parákeimai)
Inflection
| Number | Singular | Dual | Plural | |||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case/Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |||||
| Nominative | πᾰρᾰκείμενος parakeímenos |
πᾰρᾰκειμένη parakeiménē |
πᾰρᾰκείμενον parakeímenon |
πᾰρᾰκειμένω parakeiménō |
πᾰρᾰκειμένᾱ parakeiménā |
πᾰρᾰκειμένω parakeiménō |
πᾰρᾰκείμενοι parakeímenoi |
πᾰρᾰκείμεναι parakeímenai |
πᾰρᾰκείμενᾰ parakeímena | |||||
| Genitive | πᾰρᾰκειμένου parakeiménou |
πᾰρᾰκειμένης parakeiménēs |
πᾰρᾰκειμένου parakeiménou |
πᾰρᾰκειμένοιν parakeiménoin |
πᾰρᾰκειμέναιν parakeiménain |
πᾰρᾰκειμένοιν parakeiménoin |
πᾰρᾰκειμένων parakeiménōn |
πᾰρᾰκειμένων parakeiménōn |
πᾰρᾰκειμένων parakeiménōn | |||||
| Dative | πᾰρᾰκειμένῳ parakeiménōi |
πᾰρᾰκειμένῃ parakeiménēi |
πᾰρᾰκειμένῳ parakeiménōi |
πᾰρᾰκειμένοιν parakeiménoin |
πᾰρᾰκειμέναιν parakeiménain |
πᾰρᾰκειμένοιν parakeiménoin |
πᾰρᾰκειμένοις parakeiménois |
πᾰρᾰκειμέναις parakeiménais |
πᾰρᾰκειμένοις parakeiménois | |||||
| Accusative | πᾰρᾰκείμενον parakeímenon |
πᾰρᾰκειμένην parakeiménēn |
πᾰρᾰκείμενον parakeímenon |
πᾰρᾰκειμένω parakeiménō |
πᾰρᾰκειμένᾱ parakeiménā |
πᾰρᾰκειμένω parakeiménō |
πᾰρᾰκειμένους parakeiménous |
πᾰρᾰκειμένᾱς parakeiménās |
πᾰρᾰκείμενᾰ parakeímena | |||||
| Vocative | πᾰρᾰκείμενε parakeímene |
πᾰρᾰκειμένη parakeiménē |
πᾰρᾰκείμενον parakeímenon |
πᾰρᾰκειμένω parakeiménō |
πᾰρᾰκειμένᾱ parakeiménā |
πᾰρᾰκειμένω parakeiménō |
πᾰρᾰκείμενοι parakeímenoi |
πᾰρᾰκείμεναι parakeímenai |
πᾰρᾰκείμενᾰ parakeímena | |||||
| Derived forms | Adverb | Comparative | Superlative | |||||||||||
| πᾰρᾰκειμένως parakeiménōs |
— | — | ||||||||||||
| Notes: |
| |||||||||||||
Descendants
- Greek: παρακείμενος (parakeímenos)
Further reading
- “παρακείμενος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
- “παρακείμενος”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
- “παρακείμενος”, in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
Greek
Etymology
Learnedly, from Ancient Greek πᾰρᾰκείμενος. Present participle of παράκειμαι (parákeimai), an ancient middle voice verb. Substantivized (sense for grammar), from Hellenistic Koine with ellipsis of χρόνος (khrónos, “tense”).[1]
Pronunciation
- IPA(key): /pa.ɾaˈci.me.nos/
- Hyphenation: πα‧ρα‧κεί‧με‧νος
Usage notes
[2]In Greek there are two formations of perfect tense, both periphrastic:
- παρακείμενος (auxiliary verb έχω (écho) + infinitive)
- παρακείμενος β' (auxiliary verb είμαι (eímai) + passive perfect participle
Declension
declension of παρακείμενος
| case \ number | singular | plural |
|---|---|---|
| nominative | παρακείμενος • | παρακείμενοι • |
| genitive | παρακειμένου • | παρακειμένων • |
| accusative | παρακείμενο • | παρακειμένους • |
| vocative | παρακείμενε • | παρακείμενοι • |
Participle
παρακείμενος • (parakeímenos) m (feminine παρακείμενη, neuter παρακείμενο)
Declension
- Compare to the noun declension after the ancient inflection.
Declension of παρακείμενος
| number case \ gender |
singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | |
| nominative | παρακείμενος • | παρακείμενη • | παρακείμενο • | παρακείμενοι • | παρακείμενες • | παρακείμενα • |
| genitive | παρακείμενου • | παρακείμενης • | παρακείμενου • | παρακείμενων • | παρακείμενων • | παρακείμενων • |
| accusative | παρακείμενο • | παρακείμενη • | παρακείμενο • | παρακείμενους • | παρακείμενες • | παρακείμενα • |
| vocative | παρακείμενε • | παρακείμενη • | παρακείμενο • | παρακείμενοι • | παρακείμενες • | παρακείμενα • |
References
- παρακείμενος - Λεξικό της κοινής νεοελληνικής [Dictionary of Standard Modern Greek], 1998, by the "Triantafyllidis" Foundation.
- παρακείμενος - Babiniotis, Georgios (2002) Λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας: […] [Dictionary of Modern Greek (language)] (in Greek), 2nd edition, Athens: Kentro Lexikologias [Lexicology Centre], 1st edition 1998, →ISBN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.