αναιρώ
See also: ἀναιρῶ
Greek
Etymology
From Ancient Greek ἀναιρῶ (anairô), contracted form of ἀναιρέω (anairéō). Morphologically αν- (an-) privative + αἱρέω, αἱρῶ (hairéō, hairô).
Verb
αναιρώ • (anairó) (past αναίρεσα, passive αναιρούμαι, p‑past αναιρέθηκα, ppp αναιρεμένος)
Conjugation
αναιρώ, αναιρούμαι
| Active voice ➤ | Passive voice ➤ | |||
| Indicative mood ➤ | Imperfective aspect ➤ | Perfective aspect ➤ | Imperfective aspect | Perfective aspect |
| Non-past tenses ➤ | Present ➤ | Dependent ➤ | Present | Dependent |
| 1 sg | αναιρώ | αναιρέσω | αναιρούμαι | αναιρεθώ |
| 2 sg | αναιρείς | αναιρέσεις | αναιρείσαι | αναιρεθείς |
| 3 sg | αναιρεί | αναιρέσει | αναιρείται | αναιρεθεί |
| 1 pl | αναιρούμε | αναιρέσουμε, [-ομε] | αναιρούμαστε | αναιρεθούμε |
| 2 pl | αναιρείτε | αναιρέσετε | αναιρείστε | αναιρεθείτε |
| 3 pl | αναιρούν(ε) | αναιρέσουν(ε) | αναιρούνται | αναιρεθούν(ε) |
| Past tenses ➤ | Imperfect ➤ | Simple past ➤ | Imperfect | Simple past |
| 1 sg | αναιρούσα | αναίρεσα | [αναιρούμουν(α)] | αναιρέθηκα |
| 2 sg | αναιρούσες | αναίρεσες | [αναιρούσουν(α)] | αναιρέθηκες |
| 3 sg | αναιρούσε | αναίρεσε | αναιρούνταν, {αναιρείτο} | αναιρέθηκε |
| 1 pl | αναιρούσαμε | αναιρέσαμε | αναιρούμασταν, (‑ούμαστε) | αναιρεθήκαμε |
| 2 pl | αναιρούσατε | αναιρέσατε | [αναιρούσασταν, (‑ούσαστε)] | αναιρεθήκατε |
| 3 pl | αναιρούσαν(ε) | αναίρεσαν, αναιρέσαν(ε) | αναιρούνταν, {αναιρούντο} | αναιρέθηκαν, αναιρεθήκαν(ε) |
| Future tenses ➤ | Continuous ➤ | Simple ➤ | Continuous | Simple |
| 1 sg | θα αναιρώ ➤ | θα αναιρέσω ➤ | θα αναιρούμαι ➤ | θα αναιρεθώ ➤ |
| 2,3 sg, 1,2,3 pl | θα αναιρείς, … | θα αναιρέσεις, … | θα αναιρείσαι, … | θα αναιρεθείς, … |
| Perfect aspect ➤ | Perfect aspect | |||
| Present perfect ➤ | έχω, έχεις, … αναιρέσει έχω, έχεις, … αναιρεμένο, ‑η, ‑ο ➤ |
έχω, έχεις, … αναιρεθεί είμαι, είσαι, … αναιρεμένος, ‑η, ‑ο ➤ | ||
| Past perfect ➤ | είχα, είχες, … αναιρέσει είχα, είχες, … αναιρεμένο, ‑η, ‑ο |
είχα, είχες, … αναιρεθεί ήμουν, ήσουν, … αναιρεμένος , ‑η, ‑ο | ||
| Future perfect ➤ | θα έχω, θα έχεις, … αναιρέσει θα έχω, θα έχεις, … αναιρεμένο, ‑η, ‑ο |
θα έχω, θα έχεις, … αναιρεθεί θα είμαι, θα είσαι, … αναιρεμένος , ‑η, ‑ο | ||
| Subjunctive mood ➤ | Formed using present, dependent (for simple past) or present perfect from above with a particle (να, ας). | |||
| Imperative mood ➤ | Imperfective aspect | Perfective aspect | Imperfective aspect | Perfective aspect |
| 2 sg | — | αναίρεσε | — | αναιρέσου |
| 2 pl | αναιρείτε | αναιρέστε | αναιρείστε | αναιρεθείτε |
| Other forms | Active voice | Passive voice | ||
| Present participle➤ | αναιρώντας ➤ | αναιρούμενος, ‑η, ‑ο ➤ | ||
| Perfect participle➤ | έχοντας αναιρέσει ➤ | αναιρεμένος, ‑η, ‑ο ➤ | ||
| Nonfinite form➤ | αναιρέσει | αναιρεθεί | ||
| Notes Appendix:Greek verbs |
• (…) optional or informal. […] rare. {…} learned, archaic. • Multiple forms are shown in order of reducing frequency. • Periphrastic imperative forms may be produced using the subjunctive. | |||
Related terms
- αναίρεση f (anaíresi, “annulment, reversal”)
- αναιρέσιμος (anairésimos, “reversible”)
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.