έχοντας

• IPA^(key): /ˈe.xon.das/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: έ‧χο‧ντας

Present participle of έχω (écho, “have”). It functions as an adverb. From the accusative tr- ἔχοντα of the participle of Ancient Greek ἔχων (ékhōn, “one who has”).

έχοντας • (échontas) (indeclinable)

1. having, with

   Κινείται έχοντας δύο μηχανές.

   Kineítai échontas dýo michanés.

   It moves with two engines

   Του έδωσα προαγωγή έχοντας εμπιστοσύνη στις ικανότητες του.

   Tou édosa proagogí échontas empistosýni stis ikanótites tou.

   I promoted him having confidence in his abilities.

2. (as auxiliary) + infinitive to form periphrastic perfect participles

   Του έδωσα προαγωγή έχοντας πεισθεί για τις ικανότητες του.

   Tou édosa proagogí échontas peistheí gia tis ikanótites tou.

   Ι promoted him, having been convinced of his abilities.

   Ήρθε προχτές έχοντας μεθύσει. Ήταν τελείως μεθυσμένος.

   Írthe prochtés échontas methýsei. Ítan teleíos methysménos.

   He came the day before yesterday having been drunk. He was totally intoxicated.

• έχων (échon, “one who has”, participle) (archaic, formal)
• κατέχων (katéchon, “one who has as his property”, participle) (archaic, formal)

Inflectional form.

έχοντας • (échontas)

1. Accusative masculine plural form of έχων (échon)., as in the ancient declension of ἔχων (ékhōn)

• Older spelling: ἔχοντας (ékhontas)