wspowiedzenie

From *wspowiedzieć + -enie, from ws- + powiedzieć. First attested in 1461–1467.

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /fspɔvjɛd͡zɛɲɛː/
• IPA^(key): (15^th CE) /fspɔvjɛd͡zɛɲe/

wspowiedzenie n

1. (Christianity) confessing, shriving
   • 1461–1467, Sermones. Rękopiśmienne ekscerpty pochodzące z rkpsu Archiwum i Biblioteki Krakowskiej Kapituły Katedralnej o sygn. 230 (dawna sygn. 1421/108 Mns) z roku 1461-1467, page 103v:

     Quia ad feruentis penitentie desiderium V requiruntur...: splendor cognicionis, timor penitencionis, dolor contricionis, pudor confessionis, srom wspovyedzenya, labor satisfaccionis

     [Quia ad feruentis penitentie desiderium V requiruntur...: splendor cognicionis, timor penitencionis, dolor contricionis, pudor confessionis, srom wspowiedzenia, labor satisfaccionis]

• B. Sieradzka-Baziur, editor (2011–2015), “wspowiedzenie”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN