uitkeren

Dutch

Etymology

From uit (“out”) +‎ keren (“to turn”).

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈœy̯tˌkeː.rə(n)/
  • Audio(file)
  • Hyphenation: uit‧ke‧ren

Verb

uitkeren

  1. (transitive) To pay out, to disburse.

Inflection
Inflection of uitkeren (weak, separable)
infinitive uitkeren
past singular keerde uit
past participle uitgekeerd
infinitive uitkeren
gerund uitkeren n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular keer uitkeerde uituitkeeruitkeerde
2nd person sing. (jij) keert uitkeerde uituitkeertuitkeerde
2nd person sing. (u) keert uitkeerde uituitkeertuitkeerde
2nd person sing. (gij) keert uitkeerde uituitkeertuitkeerde
3rd person singular keert uitkeerde uituitkeertuitkeerde
plural keren uitkeerden uituitkerenuitkeerden
subjunctive sing.1 kere uitkeerde uituitkereuitkeerde
subjunctive plur.1 keren uitkeerden uituitkerenuitkeerden
imperative sing. keer uit
imperative plur.1 keert uit
participles uitkerenduitgekeerd
1) Archaic.

Synonyms

Derived terms
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.