omowny

From omowa +‎ -ny. First attested in 1474.

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /ɔmɔvnɨː/
• IPA^(key): (15^th CE) /ɔmɔvnɨ/

omowny

1. slanderous
   • 1915 [1474], Jan Łoś, editor, Przegląd językowych zabytków staropolskich do r. 1543‎, page 540:

     Jan... gy sprosnymi, vrągayøczymy, omownimy, przecziwnymi, neczsnymi,... nesprawedliwimi, zlosthliwimi slowmi omovil

     [Jan... ji sprosnymi, urągającymi, omownymi, przeciwnymi, nieczsnymi,... niesprawiedliwymi, złostliwymi słowmi omowił]

• Polish: omowny

• B. Sieradzka-Baziur, editor (2011–2015), “omowny”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

• omówny (obsolete)

Inherited from Old Polish omowny. By surface analysis, omowa +‎ -ny.

• IPA^(key): /ɔˈmɔv.nɨ/

• Audio

  (file)

• Rhymes: -ɔvnɨ
• Syllabification: o‧mow‧ny

omowny (not comparable, derived adverb omownie)

1. indirect, periphrastic, circumlocutory (described not directly but through a description)

   Synonyms: aluzyjny, peryfrastyczny

2. (Middle Polish) slanderous

   Synonym: oszczerczy

3. (Middle Polish) explanatory

• omowny in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• omowny in Polish dictionaries at PWN
• Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “omowny”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku [A Dictionary of 16th Century Polish]
• Samuel Bogumił Linde (1807–1814) “omowny”, in Słownik języka polskiego‎
• Aleksander Zdanowicz (1861) “omowny”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861‎
• J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1904), “omowny”, in Słownik języka polskiego‎ (in Polish), volume 3, Warsaw, page 776
• omowny in Narodowy Fotokorpus Języka Polskiego