insimulatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of īnsimulō (“accuse, blame”).
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /in.si.muˈlaː.tus/, [ĩːs̠ɪmʊˈɫ̪äːt̪ʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /in.si.muˈla.tus/, [insimuˈläːt̪us]
Participle
īnsimulātus (feminine īnsimulāta, neuter īnsimulātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | īnsimulātus | īnsimulāta | īnsimulātum | īnsimulātī | īnsimulātae | īnsimulāta | |
Genitive | īnsimulātī | īnsimulātae | īnsimulātī | īnsimulātōrum | īnsimulātārum | īnsimulātōrum | |
Dative | īnsimulātō | īnsimulātō | īnsimulātīs | ||||
Accusative | īnsimulātum | īnsimulātam | īnsimulātum | īnsimulātōs | īnsimulātās | īnsimulāta | |
Ablative | īnsimulātō | īnsimulātā | īnsimulātō | īnsimulātīs | |||
Vocative | īnsimulāte | īnsimulāta | īnsimulātum | īnsimulātī | īnsimulātae | īnsimulāta |
References
- “insimulatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- insimulatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.