hvæsa

Icelandic

Etymology

From Old Norse hvæsa.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈxʷaiːsa/
  • IPA(key): /ˈkʰvaiːsa/
    Rhymes: -aiːsa

Verb

hvæsa (weak verb, third-person singular past indicative hvæsti, supine hvæst)

  1. to hiss

Conjugation
hvæsa — active voice (germynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að hvæsa
supine
(sagnbót)		 hvæst
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 hvæsandi
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég hvæsi við hvæsum present
(nútíð)		 ég hvæsi við hvæsum
þú hvæsir þið hvæsið þú hvæsir þið hvæsið
hann, hún, það hvæsir þeir, þær, þau hvæsa hann, hún, það hvæsi þeir, þær, þau hvæsi
past
(þátíð)		 ég hvæsti við hvæstum past
(þátíð)		 ég hvæsti við hvæstum
þú hvæstir þið hvæstuð þú hvæstir þið hvæstuð
hann, hún, það hvæsti þeir, þær, þau hvæstu hann, hún, það hvæsti þeir, þær, þau hvæstu
imperative
(boðháttur)		 hvæs (þú) hvæsið (þið)
Forms with appended personal pronoun
hvæstu hvæsiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

Noun

hvæsa

  1. indefinite genitive plural of hvæs

Old Norse

Etymology

Ultimately from Proto-Indo-European *ḱwes-. Related to Latin queror, Sanskrit श्वास (śvāsá). Cognate with English quarrel, Pashto ساه (sāh, “breath, blow, puff, soul, spirit, essence”), Baluchi ساہ (sáh, “breath, blow, essence”).

Verb

hvæsa

  1. to hiss

Descendants
  • Danish: hvæse
  • Faroese: hvæsa
  • Icelandic: hvæsa
  • Norwegian Nynorsk: kvese
  • Swedish: väsa (older hväsa)
  • → Middle English: whesen (possibly)
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.