córa

córa

1. inflection of cóir:
   1. genitive singular feminine
   2. nominative/vocative/dative/strong genitive plural
   3. comparative degree

córa f sg

1. genitive singular of cóir

Inherited from Proto-Slavic *dъťi (stem *dъťer-). Doublet of dca, a borrowing from Old Czech. First attested in the 14th century.

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /t͡sɔːra/
• IPA^(key): (15^th CE) /t͡sora/

córa f

1. daughter

   Synonym: dca

   • 1939 [end of the 14th century], Ryszard Ganszyniec, Witold Taszycki, Stefan Kubica, Ludwik Bernacki, editors, Psałterz florjański łacińsko-polsko-niemiecki [Sankt Florian Psalter]‎, Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, z zasiłkiem Sejmu Śląskiego [The Ossoliński National Institute: with the benefit of the Silesian Parliament], pages 44, 10:

     Cochali czebe czori crolow (filiae regum)

     [Kochały ciebie córy krolow (filiae regum)]

• Polish: córa

• B. Sieradzka-Baziur, editor (2011–2015), “córa”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

Inherited from Old Polish dca, from Proto-Slavic *dъ̏ťi, from Proto-Balto-Slavic *duktḗ, from Proto-Indo-European *dʰugh₂tḗr.

This etymology is incomplete. You can help Wiktionary by elaborating on the origins of this term.

• IPA^(key): /ˈt͡su.ra/

• Audio

  (file)

• Rhymes: -ura
• Syllabification: có‧ra

córa f (diminutive córka)

1. (literary) daughter

• córa in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• córa in Polish dictionaries at PWN