aankwispelen

Compound of aan +‎ kwispelen.

• IPA^(key): /ˈaːnˌkʋɪs.pə.lə(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: aan‧kwis‧pe‧len

aankwispelen

1. (intransitive, rare, chiefly used as an infinitive or participle) to approach while wagging one's tail
   • 1887, Jacob Stinissen, Verhalen voor groote en kleine kinderen, page 5:

     Daar kwam op een gegeven teeken, een allerliefste hondje aankwispelen, dat onder den groven kiel zijns meesters geslapen had.

     There came, once the sign has been given, a most lovely dog drawing near and wagging its tail, that had been sleeping under the coarse smock of its master.

   • 2010, Adriaan van Dis, Tikkop:

     Een ridgeback kwam aangekwispeld.

     A ridgeback drew near, wagging its tail.