ἀνστάς

Ancient Greek

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /ans.tǎːs/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ansˈtas/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ansˈtas/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ansˈtas/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ansˈtas/

Participle

ἀνστᾱ́ς • (anstā́s) m (feminine ἀνστᾶσᾰ, neuter ἀνστάν); first/third declension

(Epic) aorist active participle of ἀνίστημι (anístēmi)

Declension

First and third declension of ἀνστᾱ́ς; ἀνστᾶσᾰ; ἀνστᾰ́ν (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	ἀνστᾱ́ς anstā́s	ἀνστᾶσᾰ anstâsa	ἀνστᾰ́ν anstán	ἀνστᾰ́ντε anstánte	ἀνστᾱ́σᾱ anstā́sā	ἀνστᾰ́ντε anstánte	ἀνστᾰ́ντες anstántes	ἀνστᾶσαι anstâsai	ἀνστᾰ́ντᾰ anstánta
Genitive	ἀνστᾰ́ντος anstántos	ἀνστᾱ́σης anstā́sēs	ἀνστᾰ́ντος anstántos	ἀνστᾰ́ντοιν anstántoin	ἀνστᾱ́σαιν anstā́sain	ἀνστᾰ́ντοιν anstántoin	ἀνστᾰ́ντων anstántōn	ἀνστᾱσῶν anstāsôn	ἀνστᾰ́ντων anstántōn
Dative	ἀνστᾰ́ντῐ anstánti	ἀνστᾱ́σῃ anstā́sēi	ἀνστᾰ́ντῐ anstánti	ἀνστᾰ́ντοιν anstántoin	ἀνστᾱ́σαιν anstā́sain	ἀνστᾰ́ντοιν anstántoin	ἀνστᾶσῐ / ἀνστᾶσῐν anstâsi(n)	ἀνστᾱ́σαις anstā́sais	ἀνστᾶσῐ / ἀνστᾶσῐν anstâsi(n)
Accusative	ἀνστᾰ́ντᾰ anstánta	ἀνστᾶσᾰν anstâsan	ἀνστᾰ́ν anstán	ἀνστᾰ́ντε anstánte	ἀνστᾱ́σᾱ anstā́sā	ἀνστᾰ́ντε anstánte	ἀνστᾰ́ντᾰς anstántas	ἀνστᾱ́σᾱς anstā́sās	ἀνστᾰ́ντᾰ anstánta
Vocative	ἀνστᾱ́ς anstā́s	ἀνστᾶσᾰ anstâsa	ἀνστᾰ́ν anstán	ἀνστᾰ́ντε anstánte	ἀνστᾱ́σᾱ anstā́sā	ἀνστᾰ́ντε anstánte	ἀνστᾰ́ντες anstántes	ἀνστᾶσαι anstâsai	ἀνστᾰ́ντᾰ anstánta
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	ἀνστᾰ́ντως anstántōs			—			—
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.