τειχίζω

Ancient Greek

Etymology

From τεῖχος (teîkhos, “wall, fortification”) +‎ -ῐ́ζω (-ízō, suffix used to form verbs from nouns, adjectives and other verbs).

Pronunciation
 

Verb

τειχῐ́ζω • (teikhízō)

  1. to build a wall
    1. to form a wall, wall up
  2. (transitive) to wall or fortify

Inflection
   Present: τειχῐ́ζω, τειχῐ́ζομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative τειχῐ́ζω τειχῐ́ζεις τειχῐ́ζει τειχῐ́ζετον τειχῐ́ζετον τειχῐ́ζομεν τειχῐ́ζετε τειχῐ́ζουσῐ(ν)
subjunctive τειχῐ́ζω τειχῐ́ζῃς τειχῐ́ζῃ τειχῐ́ζητον τειχῐ́ζητον τειχῐ́ζωμεν τειχῐ́ζητε τειχῐ́ζωσῐ(ν)
optative τειχῐ́ζοιμῐ τειχῐ́ζοις τειχῐ́ζοι τειχῐ́ζοιτον τειχῐζοίτην τειχῐ́ζοιμεν τειχῐ́ζοιτε τειχῐ́ζοιεν
imperative   τείχῐζε τειχῐζέτω τειχῐ́ζετον τειχῐζέτων   τειχῐ́ζετε τειχῐζόντων
middle indicative τειχῐ́ζομαι τειχῐ́ζῃ,
τειχῐ́ζει		 τειχῐ́ζεται τειχῐ́ζεσθον τειχῐ́ζεσθον τειχῐζόμεθᾰ τειχῐ́ζεσθε τειχῐ́ζονται
subjunctive τειχῐ́ζωμαι τειχῐ́ζῃ τειχῐ́ζηται τειχῐ́ζησθον τειχῐ́ζησθον τειχῐζώμεθᾰ τειχῐ́ζησθε τειχῐ́ζωνται
optative τειχῐζοίμην τειχῐ́ζοιο τειχῐ́ζοιτο τειχῐ́ζοισθον τειχῐζοίσθην τειχῐζοίμεθᾰ τειχῐ́ζοισθε τειχῐ́ζοιντο
imperative   τειχῐ́ζου τειχῐζέσθω τειχῐ́ζεσθον τειχῐζέσθων   τειχῐ́ζεσθε τειχῐζέσθων
active
infinitive τειχῐ́ζειν τειχῐ́ζεσθαι
participle m τειχῐ́ζων τειχῐζόμενος
f τειχῐ́ζουσᾰ τειχῐζομένη
n τειχῐ́ζον τειχῐζόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ἐτείχῐζον, ἐτειχῐζόμην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐτείχῐζον ἐτείχῐζες ἐτείχῐζε(ν) ἐτειχῐ́ζετον ἐτειχῐζέτην ἐτειχῐ́ζομεν ἐτειχῐ́ζετε ἐτείχῐζον
middle indicative ἐτειχῐζόμην ἐτειχῐ́ζου ἐτειχῐ́ζετο ἐτειχῐ́ζεσθον ἐτειχῐζέσθην ἐτειχῐζόμεθᾰ ἐτειχῐ́ζεσθε ἐτειχῐ́ζοντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: τειχῐέω, τειχῐέομαι (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative τειχῐέω τειχῐέεις τειχῐέει τειχῐέετον τειχῐέετον τειχῐέομεν τειχῐέετε τειχῐέουσῐ(ν)
optative τειχῐέοιμῐ τειχῐέοις τειχῐέοι τειχῐέοιτον τειχῐεοίτην τειχῐέοιμεν τειχῐέοιτε τειχῐέοιεν
middle indicative τειχῐέομαι τειχῐέῃ,
τειχῐέει		 τειχῐέεται τειχῐέεσθον τειχῐέεσθον τειχῐεόμεθᾰ τειχῐέεσθε τειχῐέονται
optative τειχῐεοίμην τειχῐέοιο τειχῐέοιτο τειχῐέοισθον τειχῐεοίσθην τειχῐεοίμεθᾰ τειχῐέοισθε τειχῐέοιντο
active middle
infinitive τειχῐέειν τειχῐέεσθαι
participle m τειχῐέων τειχῐεόμενος
f τειχῐέουσᾰ τειχῐεομένη
n τειχῐέον τειχῐεόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: τειχῐῶ, τειχῐοῦμαι (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative τειχῐῶ τειχῐεῖς τειχῐεῖ τειχῐεῖτον τειχῐεῖτον τειχῐοῦμεν τειχῐεῖτε τειχῐοῦσῐ(ν)
optative τειχῐοίην,
τειχῐοῖμῐ		 τειχῐοίης,
τειχῐοῖς		 τειχῐοίη,
τειχῐοῖ		 τειχῐοῖτον,
τειχῐοίητον		 τειχῐοίτην,
τειχῐοιήτην		 τειχῐοῖμεν,
τειχῐοίημεν		 τειχῐοῖτε,
τειχῐοίητε		 τειχῐοῖεν,
τειχῐοίησᾰν
middle indicative τειχῐοῦμαι τειχῐῇ τειχῐεῖται τειχῐεῖσθον τειχῐεῖσθον τειχῐούμεθᾰ τειχῐεῖσθε τειχῐοῦνται
optative τειχῐοίμην τειχῐοῖο τειχῐοῖτο τειχῐοῖσθον τειχῐοίσθην τειχῐοίμεθᾰ τειχῐοῖσθε τειχῐοῖντο
active middle
infinitive τειχῐεῖν τειχῐεῖσθαι
participle m τειχῐῶν τειχῐούμενος
f τειχῐοῦσᾰ τειχῐουμένη
n τειχῐοῦν τειχῐούμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ἐτείχῐσᾰ, ἐτειχῐσᾰ́μην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐτείχῐσᾰ ἐτείχῐσᾰς ἐτείχῐσε(ν) ἐτειχῐ́σᾰτον ἐτειχῐσᾰ́την ἐτειχῐ́σᾰμεν ἐτειχῐ́σᾰτε ἐτείχῐσᾰν
subjunctive τειχῐ́σω τειχῐ́σῃς τειχῐ́σῃ τειχῐ́σητον τειχῐ́σητον τειχῐ́σωμεν τειχῐ́σητε τειχῐ́σωσῐ(ν)
optative τειχῐ́σαιμῐ τειχῐ́σειᾰς,
τειχῐ́σαις		 τειχῐ́σειε(ν),
τειχῐ́σαι		 τειχῐ́σαιτον τειχῐσαίτην τειχῐ́σαιμεν τειχῐ́σαιτε τειχῐ́σειᾰν,
τειχῐ́σαιεν
imperative   τείχῐσον τειχῐσᾰ́τω τειχῐ́σᾰτον τειχῐσᾰ́των   τειχῐ́σᾰτε τειχῐσᾰ́ντων
middle indicative ἐτειχῐσᾰ́μην ἐτειχῐ́σω ἐτειχῐ́σᾰτο ἐτειχῐ́σᾰσθον ἐτειχῐσᾰ́σθην ἐτειχῐσᾰ́μεθᾰ ἐτειχῐ́σᾰσθε ἐτειχῐ́σᾰντο
subjunctive τειχῐ́σωμαι τειχῐ́σῃ τειχῐ́σηται τειχῐ́σησθον τειχῐ́σησθον τειχῐσώμεθᾰ τειχῐ́σησθε τειχῐ́σωνται
optative τειχῐσαίμην τειχῐ́σαιο τειχῐ́σαιτο τειχῐ́σαισθον τειχῐσαίσθην τειχῐσαίμεθᾰ τειχῐ́σαισθε τειχῐ́σαιντο
imperative   τείχῐσαι τειχῐσᾰ́σθω τειχῐ́σᾰσθον τειχῐσᾰ́σθων   τειχῐ́σᾰσθε τειχῐσᾰ́σθων
active middle
infinitive τειχῐ́σαι τειχῐ́σᾰσθαι
participle m τειχῐ́σᾱς τειχῐσᾰ́μενος
f τειχῐ́σᾱσᾰ τειχῐσᾰμένη
n τειχῐ́σᾰν τειχῐσᾰ́μενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Perfect: τετειχίκῐκᾰ, τετειχίκῐσμαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative τετειχίκῐκᾰ τετειχίκῐκᾰς τετειχίκῐκε(ν) τετειχικῐ́κᾰτον τετειχικῐ́κᾰτον τετειχικῐ́κᾰμεν τετειχικῐ́κᾰτε τετειχικῐ́κᾱσῐ(ν)
subjunctive τετειχικῐ́κω τετειχικῐ́κῃς τετειχικῐ́κῃ τετειχικῐ́κητον τετειχικῐ́κητον τετειχικῐ́κωμεν τετειχικῐ́κητε τετειχικῐ́κωσῐ(ν)
optative τετειχικῐ́κοιμῐ,
τετειχικῐκοίην		 τετειχικῐ́κοις,
τετειχικῐκοίης		 τετειχικῐ́κοι,
τετειχικῐκοίη		 τετειχικῐ́κοιτον τετειχικῐκοίτην τετειχικῐ́κοιμεν τετειχικῐ́κοιτε τετειχικῐ́κοιεν
imperative   τετειχίκῐκε τετειχικῐκέτω τετειχικῐ́κετον τετειχικῐκέτων   τετειχικῐ́κετε τετειχικῐκόντων
middle indicative τετειχίκῐσμαι τετειχίκῐσαι τετειχίκῐσται τετειχίκῐσθον τετειχίκῐσθον τετειχικῐ́σμεθᾰ τετειχίκῐσθε τετειχικῐ́δᾰται
subjunctive τετειχικῐσμένος ὦ τετειχικῐσμένος ᾖς τετειχικῐσμένος ᾖ τετειχικῐσμένω ἦτον τετειχικῐσμένω ἦτον τετειχικῐσμένοι ὦμεν τετειχικῐσμένοι ἦτε τετειχικῐσμένοι ὦσῐ(ν)
optative τετειχικῐσμένος εἴην τετειχικῐσμένος εἴης τετειχικῐσμένος εἴη τετειχικῐσμένω εἴητον/εἶτον τετειχικῐσμένω εἰήτην/εἴτην τετειχικῐσμένοι εἴημεν/εἶμεν τετειχικῐσμένοι εἴητε/εἶτε τετειχικῐσμένοι εἴησᾰν/εἶεν
imperative   τετειχίκῐσο τετειχικῐ́σθω τετειχίκῐσθον τετειχικῐ́σθων   τετειχίκῐσθε τετειχικῐ́σθων
active
infinitive τετειχικῐκέναι τετειχικῐ́σθαι
participle m τετειχικῐκώς τετειχικῐσμένος
f τετειχικῐκυῖᾰ τετειχικῐσμένη
n τετειχικῐκός τετειχικῐσμένον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Pluperfect: ἐτετειχικῐ́κειν, ἐτετειχικῐ́σμην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐτετειχικῐ́κειν,
ἐτετειχικῐ́κη		 ἐτετειχικῐ́κεις,
ἐτετειχικῐ́κης		 ἐτετειχικῐ́κει(ν) ἐτετειχικῐ́κετον ἐτετειχικῐκέτην ἐτετειχικῐ́κεμεν ἐτετειχικῐ́κετε ἐτετειχικῐ́κεσᾰν
middle indicative ἐτετειχικῐ́σμην ἐτετειχίκῐσο ἐτετειχίκῐστο ἐτετειχίκῐσθον ἐτετειχικῐ́σθην ἐτετειχικῐ́σμεθᾰ ἐτετειχίκῐσθε ἐτετειχικῐ́δᾰτο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

References
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.