σαίνω

Ancient Greek

Etymology

The etymology is unexplained. It must be rejected the suggestion of Solmsen, who reconstructs a word for "penis" and connects Lithuanian tvìnstu (“to swell out (of a river)”), and connects other word with σα-, like σάτυρος (sáturos, “satyr”).

Pronunciation
 

Verb

σαίνω • (saínō)

  1. (of dogs) to wag the tail, fawn
  2. (figuratively) to fawn, cringe, crouch
  3. to fawn on, pay court to, greet
  4. to gladden, especially with hope or conviction
  5. to beguile, cozen, deceive

Inflection
   Present: σαίνω, σαίνομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative σαίνω σαίνεις σαίνει σαίνετον σαίνετον σαίνομεν σαίνετε σαίνουσῐ(ν)
subjunctive σαίνω σαίνῃς σαίνῃ σαίνητον σαίνητον σαίνωμεν σαίνητε σαίνωσῐ(ν)
optative σαίνοιμῐ σαίνοις σαίνοι σαίνοιτον σαινοίτην σαίνοιμεν σαίνοιτε σαίνοιεν
imperative   σαῖνε σαινέτω σαίνετον σαινέτων   σαίνετε σαινόντων
middle/
passive		 indicative σαίνομαι σαίνῃ,
σαίνει		 σαίνεται σαίνεσθον σαίνεσθον σαινόμεθᾰ σαίνεσθε σαίνονται
subjunctive σαίνωμαι σαίνῃ σαίνηται σαίνησθον σαίνησθον σαινώμεθᾰ σαίνησθε σαίνωνται
optative σαινοίμην σαίνοιο σαίνοιτο σαίνοισθον σαινοίσθην σαινοίμεθᾰ σαίνοισθε σαίνοιντο
imperative   σαίνου σαινέσθω σαίνεσθον σαινέσθων   σαίνεσθε σαινέσθων
active middle/passive
infinitive σαίνειν σαίνεσθαι
participle m σαίνων σαινόμενος
f σαίνουσᾰ σαινομένη
n σαῖνον σαινόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ἔσηνᾰ, ἐσηνᾰ́μην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἔσηνᾰ ἔσηνᾰς ἔσηνε(ν) ἐσήνᾰτον ἐσηνᾰ́την ἐσήνᾰμεν ἐσήνᾰτε ἔσηνᾰν
subjunctive σήνω σήνῃς σήνῃ σήνητον σήνητον σήνωμεν σήνητε σήνωσῐ(ν)
optative σήναιμῐ σήνειᾰς,
σήναις		 σήνειε(ν),
σήναι		 σήναιτον σηναίτην σήναιμεν σήναιτε σήνειᾰν,
σήναιεν
imperative   σῆνον σηνᾰ́τω σήνᾰτον σηνᾰ́των   σήνᾰτε σηνᾰ́ντων
middle indicative ἐσηνᾰ́μην ἐσήνω ἐσήνᾰτο ἐσήνᾰσθον ἐσηνᾰ́σθην ἐσηνᾰ́μεθᾰ ἐσήνᾰσθε ἐσήνᾰντο
subjunctive σήνωμαι σήνῃ σήνηται σήνησθον σήνησθον σηνώμεθᾰ σήνησθε σήνωνται
optative σηναίμην σήναιο σήναιτο σήναισθον σηναίσθην σηναίμεθᾰ σήναισθε σήναιντο
imperative   σῆναι σηνᾰ́σθω σήνᾰσθον σηνᾰ́σθων   σήνᾰσθε σηνᾰ́σθων
active middle
infinitive σῆναι σήνᾰσθαι
participle m σήνᾱς σηνᾰ́μενος
f σήνᾱσᾰ σηνᾰμένη
n σῆνᾰν σηνᾰ́μενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms
  • περῐσαίνω (perisaínō)
  • προσσαίνω (prossaínō)
  • σαίνουρος (saínouros)
  • σαινῐ́δωρος (sainídōros)

Further reading
  • “σαίνω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
  • “σαίνω”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
  • “σαίνω”, in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
  • σαίνω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
  • σαίνω in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963
  • Beekes, Robert S. P. (2010) Etymological Dictionary of Greek (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 10), with the assistance of Lucien van Beek, Leiden, Boston: Brill, →ISBN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.