κομέω

Ancient Greek

Etymology

From Proto-Indo-European *kem(H)- (“to be tired”), the same root of κάμνω (kámnō, “to exert oneself, labour”).

Pronunciation
 

Verb

κομέω • (koméō)

  1. to take care of, tend, look after

Inflection
   Present: κομέω, κομέομαι (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative κομέω κομέεις κομέει κομέετον κομέετον κομέομεν κομέετε κομέουσῐ(ν)
subjunctive κομέω κομέῃς κομέῃ κομέητον κομέητον κομέωμεν κομέητε κομέωσῐ(ν)
optative κομέοιμῐ κομέοις κομέοι κομέοιτον κομεοίτην κομέοιμεν κομέοιτε κομέοιεν
imperative   κόμεε κομεέτω κομέετον κομεέτων   κομέετε κομεόντων
middle/
passive		 indicative κομέομαι κομέῃ,
κομέει		 κομέεται κομέεσθον κομέεσθον κομεόμεθᾰ κομέεσθε κομέονται
subjunctive κομέωμαι κομέῃ κομέηται κομέησθον κομέησθον κομεώμεθᾰ κομέησθε κομέωνται
optative κομεοίμην κομέοιο κομέοιτο κομέοισθον κομεοίσθην κομεοίμεθᾰ κομέοισθε κομέοιντο
imperative   κομέου κομεέσθω κομέεσθον κομεέσθων   κομέεσθε κομεέσθων
active middle/passive
infinitive κομέειν κομέεσθαι
participle m κομέων κομεόμενος
f κομέουσᾰ κομεομένη
n κομέον κομεόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Present: κομῶ, κομοῦμαι (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative κομῶ κομεῖς κομεῖ κομεῖτον κομεῖτον κομοῦμεν κομεῖτε κομοῦσῐ(ν)
subjunctive κομῶ κομῇς κομῇ κομῆτον κομῆτον κομῶμεν κομῆτε κομῶσῐ(ν)
optative κομοίην,
κομοῖμῐ		 κομοίης,
κομοῖς		 κομοίη,
κομοῖ		 κομοῖτον,
κομοίητον		 κομοίτην,
κομοιήτην		 κομοῖμεν,
κομοίημεν		 κομοῖτε,
κομοίητε		 κομοῖεν,
κομοίησᾰν
imperative   κόμει κομείτω κομεῖτον κομείτων   κομεῖτε κομούντων
middle/
passive		 indicative κομοῦμαι κομεῖ,
κομῇ		 κομεῖται κομεῖσθον κομεῖσθον κομούμεθᾰ κομεῖσθε κομοῦνται
subjunctive κομῶμαι κομῇ κομῆται κομῆσθον κομῆσθον κομώμεθᾰ κομῆσθε κομῶνται
optative κομοίμην κομοῖο κομοῖτο κομοῖσθον κομοίσθην κομοίμεθᾰ κομοῖσθε κομοῖντο
imperative   κομοῦ κομείσθω κομεῖσθον κομείσθων   κομεῖσθε κομείσθων
active middle/passive
infinitive κομεῖν κομεῖσθαι
participle m κομῶν κομούμενος
f κομοῦσᾰ κομουμένη
n κομοῦν κομούμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms
  • ἀμφῐκομέω (amphikoméō)
  • ἀνᾰκομέω (anakoméō)
  • ἀποκομέω (apokoméō)
  • γεροντοκόμος (gerontokómos)
  • εἰροκόμος (eirokómos)
  • εἰσκομέω (eiskoméō)
  • ἱπποκομέω (hippokoméō)
  • κομῐ́ζω (komízō)
  • κᾰτᾰκομέω (katakoméō)
  • λαοκρατέομαι (laokratéomai)
  • μελῐσσοκόμος (melissokómos)
  • νοσοκομέω (nosokoméō)
  • πᾰρᾰκομέω (parakoméō)
  • σῠγκομέω (sunkoméō)

Further reading
  • “κομέω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
  • “κομέω”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
  • “κομέω”, in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
  • κομέω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
  • κομέω in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963
  • Beekes, Robert S. P. (2010) Etymological Dictionary of Greek (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 10), with the assistance of Lucien van Beek, Leiden, Boston: Brill, →ISBN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.