αἰνότατος

Ancient Greek

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /ai̯.nó.ta.tos/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ɛˈno.ta.tos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ɛˈno.ta.tos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /eˈno.ta.tos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /eˈno.ta.tos/

Adjective

αἰνότᾰτος • (ainótatos) m (feminine αἰνοτᾰ́τη, neuter αἰνότᾰτον); first/second declension

superlative degree of αἰνός (ainós)

Declension

First and second declension of αἰνότᾰτος; αἰνοτᾰ́τη; αἰνότᾰτον (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	αἰνότᾰτος ainótatos	αἰνοτᾰ́τη ainotátē	αἰνότᾰτον ainótaton	αἰνοτᾰ́τω ainotátō	αἰνοτᾰ́τᾱ ainotátā	αἰνοτᾰ́τω ainotátō	αἰνότᾰτοι ainótatoi	αἰνότᾰται ainótatai	αἰνότᾰτᾰ ainótata
Genitive	αἰνοτᾰ́του ainotátou	αἰνοτᾰ́της ainotátēs	αἰνοτᾰ́του ainotátou	αἰνοτᾰ́τοιν ainotátoin	αἰνοτᾰ́ταιν ainotátain	αἰνοτᾰ́τοιν ainotátoin	αἰνοτᾰ́των ainotátōn	αἰνοτᾰ́των ainotátōn	αἰνοτᾰ́των ainotátōn
Dative	αἰνοτᾰ́τῳ ainotátōi	αἰνοτᾰ́τῃ ainotátēi	αἰνοτᾰ́τῳ ainotátōi	αἰνοτᾰ́τοιν ainotátoin	αἰνοτᾰ́ταιν ainotátain	αἰνοτᾰ́τοιν ainotátoin	αἰνοτᾰ́τοις ainotátois	αἰνοτᾰ́ταις ainotátais	αἰνοτᾰ́τοις ainotátois
Accusative	αἰνότᾰτον ainótaton	αἰνοτᾰ́την ainotátēn	αἰνότᾰτον ainótaton	αἰνοτᾰ́τω ainotátō	αἰνοτᾰ́τᾱ ainotátā	αἰνοτᾰ́τω ainotátō	αἰνοτᾰ́τους ainotátous	αἰνοτᾰ́τᾱς ainotátās	αἰνότᾰτᾰ ainótata
Vocative	αἰνότᾰτε ainótate	αἰνοτᾰ́τη ainotátē	αἰνότᾰτον ainótaton	αἰνοτᾰ́τω ainotátō	αἰνοτᾰ́τᾱ ainotátā	αἰνοτᾰ́τω ainotátō	αἰνότᾰτοι ainótatoi	αἰνότᾰται ainótatai	αἰνότᾰτᾰ ainótata
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	αἰνότᾰτᾰ ainótata			—			—
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.