ανεξάρτητος
Greek
Etymology
αν- (an-) privative + εξαρτώ (exartó, “depend upon or owe [one’s] existence to”) + -τος (-tos), calque of French indépendant. First attested 1829.
Adjective
ανεξάρτητος • (anexártitos) m (feminine ανεξάρτητη, neuter ανεξάρτητο)
Declension
Declension of ανεξάρτητος
| number case \ gender |
singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | |
| nominative | ανεξάρτητος • | ανεξάρτητη • | ανεξάρτητο • | ανεξάρτητοι • | ανεξάρτητες • | ανεξάρτητα • |
| genitive | ανεξάρτητου • | ανεξάρτητης • | ανεξάρτητου • | ανεξάρτητων • | ανεξάρτητων • | ανεξάρτητων • |
| accusative | ανεξάρτητο • | ανεξάρτητη • | ανεξάρτητο • | ανεξάρτητους • | ανεξάρτητες • | ανεξάρτητα • |
| vocative | ανεξάρτητε • | ανεξάρτητη • | ανεξάρτητο • | ανεξάρτητοι • | ανεξάρτητες • | ανεξάρτητα • |
| derivations | Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο ανεξάρτητος, etc.) Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο ανεξάρτητος, etc.) | |||||
Related terms
- see: ανεξαρτησία f (anexartisía, “independence”)
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.