αναιρετικός
Greek
Adjective
αναιρετικός • (anairetikós) m (feminine αναιρετική, neuter αναιρετικό)
Declension
Declension of αναιρετικός
| number case \ gender |
singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | |
| nominative | αναιρετικός • | αναιρετική • | αναιρετικό • | αναιρετικοί • | αναιρετικές • | αναιρετικά • |
| genitive | αναιρετικού • | αναιρετικής • | αναιρετικού • | αναιρετικών • | αναιρετικών • | αναιρετικών • |
| accusative | αναιρετικό • | αναιρετική • | αναιρετικό • | αναιρετικούς • | αναιρετικές • | αναιρετικά • |
| vocative | αναιρετικέ • | αναιρετική • | αναιρετικό • | αναιρετικοί • | αναιρετικές • | αναιρετικά • |
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.