uitwaaieren

Dutch

From uit +‎ waaier +‎ -en.

uitwaaieren

to fan out, to spread out
Zijn zwarte mantel waaierde uit achter hem als de vleugels van een vogel

Inflection of uitwaaieren (weak, separable)
infinitive	uitwaaieren
past singular	waaierde uit
past participle	uitgewaaierd
infinitive	uitwaaieren
gerund	uitwaaieren n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	waaier uit	waaierde uit	uitwaaier	uitwaaierde
2nd person sing. (jij)	waaiert uit	waaierde uit	uitwaaiert	uitwaaierde
2nd person sing. (u)	waaiert uit	waaierde uit	uitwaaiert	uitwaaierde
2nd person sing. (gij)	waaiert uit	waaierde uit	uitwaaiert	uitwaaierde
3rd person singular	waaiert uit	waaierde uit	uitwaaiert	uitwaaierde
plural	waaieren uit	waaierden uit	uitwaaieren	uitwaaierden

subjunctive sing.¹	waaiere uit	waaierde uit	uitwaaiere	uitwaaierde
subjunctive plur.¹	waaieren uit	waaierden uit	uitwaaieren	uitwaaierden

imperative sing.	waaier uit
imperative plur.¹	waaiert uit

participles	uitwaaierend	uitgewaaierd
¹⁾ Archaic.

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.