tytularny
Polish
Etymology
Borrowed from French titulaire.[1][2] First attested in 1723.[3] Compare Kashubian titularny.
Pronunciation
- IPA(key): /tɨ.tuˈlar.nɨ/
- (Middle Polish) IPA(key): /tɨ.tuˈlar.nɨ/
Audio (file) - Rhymes: -arnɨ
- Syllabification: ty‧tu‧lar‧ny
Adjective
tytularny (not comparable, derived adverb tytularnie)
Declension
Declension of tytularny (hard)
singular | plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|
masculine animate | masculine inanimate | feminine | neuter | virile (= masculine personal) | non-virile | |
nominative | tytularny | tytularna | tytularne | tytularni | tytularne | |
genitive | tytularnego | tytularnej | tytularnego | tytularnych | ||
dative | tytularnemu | tytularnej | tytularnemu | tytularnym | ||
accusative | tytularnego | tytularny | tytularną | tytularne | tytularnych | tytularne |
instrumental | tytularnym | tytularną | tytularnym | tytularnymi | ||
locative | tytularnym | tytularnej | tytularnym | tytularnych |
Derived terms
nouns
- tytularność
References
- Mirosław Bańko, Lidia Wiśniakowska (2021) “tytularny”, in Wielki słownik wyrazów obcych, →ISBN
- Stanisław Dubisz, editor (2003), “tytularny”, in Uniwersalny słownik języka polskiego [Universal dictionary of the Polish language] (in Polish), volumes 1-4, Warsaw: Wydawnictwo Naukowe PWN SA, →ISBN
- Jan Fryderyk Sapieha (1723) Monumenta albo zebranie starozytnych ozdob […] (in Polish), page 266
Further reading
- tytularny in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
- tytularny in Polish dictionaries at PWN
- Samuel Bogumił Linde (1807–1814) “tytularny”, in Słownik języka polskiego
- Aleksander Zdanowicz (1861) “tytularny”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861
- J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1919), “tytularny”, in Słownik języka polskiego (in Polish), volume 7, Warsaw, page 194
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.