sortitus

Latin

Pronunciation

Etymology 1

From sortior + -tus.

Noun

sortītus m (genitive sortītūs); fourth declension

  1. lottery (drawing of lots)
Declension

Fourth-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative sortītus sortītūs
Genitive sortītūs sortītuum
Dative sortītuī sortītibus
Accusative sortītum sortītūs
Ablative sortītū sortītibus
Vocative sortītus sortītūs

Etymology 2

From sortior + -tus.

Adjective

sortītus (feminine sortīta, neuter sortītum, adverb sortītō); first/second-declension adjective

  1. having drawn lots
Declension

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative sortītus sortīta sortītum sortītī sortītae sortīta
Genitive sortītī sortītae sortītī sortītōrum sortītārum sortītōrum
Dative sortītō sortītō sortītīs
Accusative sortītum sortītam sortītum sortītōs sortītās sortīta
Ablative sortītō sortītā sortītō sortītīs
Vocative sortīte sortīta sortītum sortītī sortītae sortīta
Derived terms

References

  • sortitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • sortitus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • sortitus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
  • sortitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.