rzygacz

Polish
rzygacz

Etymology

From rzygać (“to vomit, puke”) +‎ -acz.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈʐɨ.ɡat͡ʂ/
  • Audio(file)
  • Rhymes: -ɨɡat͡ʂ
  • Syllabification: rzy‧gacz

Noun

rzygacz m animal

  1. gargoyle
    Synonyms: gargulec, garłacz, pluwacz, plwacz

Declension
Declension of rzygacz
singular plural
nominative rzygacz rzygacze
genitive rzygacza rzygaczy/rzygaczów
dative rzygaczowi rzygaczom
accusative rzygacz rzygacze
instrumental rzygaczem rzygaczami
locative rzygaczu rzygaczach
vocative rzygaczu rzygacze

Noun

rzygacz m pers (female equivalent rzygaczka)

  1. (colloquial) vomiter, puker (someone who vomits or pukes)

Declension
Declension of rzygacz
singular plural
nominative rzygacz rzygacze
genitive rzygacza rzygaczy
dative rzygaczowi rzygaczom
accusative rzygacza rzygaczy
instrumental rzygaczem rzygaczami
locative rzygaczu rzygaczach
vocative rzygaczu rzygacze

Further reading
  • rzygacz in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • rzygacz in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.