regalitas

Latin

Etymology

Classical rēgālis (regal, royal) + -tās (-ty).

Pronunciation

Noun

rēgālitās f (genitive rēgālitātis); third declension (Medieval Latin)

  1. royal dignity, royalty, regality
  2. regality, majesty (an honorific title of kings)
    • 1219 November, Raymond and Donato de Pinibus (citizens of La Reole), edited by Walter Waddington Shirley, Royal and Other Historical Letters Illustrative of the Reign of Henry III. from the Originals in the Public Record Office (Rerum Britannicarum Medii Ævi Scriptores, or Chronicles and Memorials of Great Britain and Ireland During the Middle Ages; 27), volumes I: 1216–1235, London: Longman, Green, Longman, and Roberts, published 1862, letter XLV (Royal Letters № 1,043), page 53:
      Noverit ergo vestra excellentia dominum archiepiscopum Auxitanum fuisse quamplurimum gratulatum de literis, quas sibi vestra dignata est regalitas delegare; et cum prius esset curiosus, nunc multo fit curiosior in vestris negotiis pertractandis.
      (please add an English translation of this quotation)

Declension

Third-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative rēgālitās rēgālitātēs
Genitive rēgālitātis rēgālitātum
Dative rēgālitātī rēgālitātibus
Accusative rēgālitātem rēgālitātēs
Ablative rēgālitāte rēgālitātibus
Vocative rēgālitās rēgālitātēs

Derived terms

  • dō in rēgālitātem
  • rēgālitātis sēdēs
  • rēgālitātēs
  • teneō in rēgālitātem

Descendants

  • English: regality
  • French: régalité
  • Italian: regalità
  • Old French: roialté, roiauté
  • Romanian: regalitate

Further reading

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.