mendicabundus

Latin

Etymology

mendīcō (beg, ask alms) + -bundus

Adjective

mendīcābundus (feminine mendīcābunda, neuter mendīcābundum); first/second-declension adjective

  1. (Ecclesiastical Latin) begging, mendicant

Declension

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative mendīcābundus mendīcābunda mendīcābundum mendīcābundī mendīcābundae mendīcābunda
Genitive mendīcābundī mendīcābundae mendīcābundī mendīcābundōrum mendīcābundārum mendīcābundōrum
Dative mendīcābundō mendīcābundō mendīcābundīs
Accusative mendīcābundum mendīcābundam mendīcābundum mendīcābundōs mendīcābundās mendīcābunda
Ablative mendīcābundō mendīcābundā mendīcābundō mendīcābundīs
Vocative mendīcābunde mendīcābunda mendīcābundum mendīcābundī mendīcābundae mendīcābunda

References

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.