mancipiolum

Latin

Etymology

From mancipium (slave) + -olum.

Noun

mancipiolum n (genitive mancipiolī); second declension

  1. (Medieval Latin) a lowly servant
    • 813, chapter 19, in Concilium Turonense, volume II:
      Reliqui Presbyteri et Diaconi et Subdiaconi vicani hoc studio se custodiant, ut Mancipiola sua ibi maneant, ubi uxores suae. Illi tamen segregatim solitarii in cella jaceant, et orent, et dormiant.
      (please add an English translation of this quotation)

Declension

Second-declension noun (neuter).

Case Singular Plural
Nominative mancipiolum mancipiola
Genitive mancipiolī mancipiolōrum
Dative mancipiolō mancipiolīs
Accusative mancipiolum mancipiola
Ablative mancipiolō mancipiolīs
Vocative mancipiolum mancipiola

Descendants

  • Old French: manciple, maciple
    • Middle English: maunciple, manciple, mawnciple, mawncyple
      • English: manciple

References

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.