imputatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of imputō (“reckon, charge”).
Declension
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | imputātus | imputāta | imputātum | imputātī | imputātae | imputāta | |
Genitive | imputātī | imputātae | imputātī | imputātōrum | imputātārum | imputātōrum | |
Dative | imputātō | imputātō | imputātīs | ||||
Accusative | imputātum | imputātam | imputātum | imputātōs | imputātās | imputāta | |
Ablative | imputātō | imputātā | imputātō | imputātīs | |||
Vocative | imputāte | imputāta | imputātum | imputātī | imputātae | imputāta |
References
- “imputatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “imputatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- imputatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- imputatus in Ramminger, Johann (2016 July 16 (last accessed)) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700, pre-publication website, 2005-2016
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.