impositurus

Latin

Etymology

Future active participle of impōnō.

Participle

impositūrus (feminine impositūra, neuter impositūrum); first/second-declension participle

  1. (being) about to put, set, lay, place in or upon
  2. (being) about to impose, establish
    • 8 CE, Ovid, The Festivals 4.857–858:
      urbs oritur (quis tunc hoc ūllī crēdere posset?)
      victōrem terrīs impositūrā pedem
      A city arises (who at that time could have believed this tale from anyone?), being about to impose her victorious foot upon the lands.
      (The poet foreshadows the eventual dominion of the Roman Empire now that Romulus has founded the city of Rome.)

Declension

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative impositūrus impositūra impositūrum impositūrī impositūrae impositūra
Genitive impositūrī impositūrae impositūrī impositūrōrum impositūrārum impositūrōrum
Dative impositūrō impositūrō impositūrīs
Accusative impositūrum impositūram impositūrum impositūrōs impositūrās impositūra
Ablative impositūrō impositūrā impositūrō impositūrīs
Vocative impositūre impositūra impositūrum impositūrī impositūrae impositūra
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.