falsificeren

Dutch

Etymology

19th century. Late Latin falsificāre.

Pronunciation

  • IPA(key): /fɑl.si.fiˈseː.rə(n)/
  • (file)
  • Hyphenation: fal‧si‧fi‧ce‧ren
  • Rhymes: -eːrən

Verb

falsificeren

  1. (transitive) to falsify (to prove to be false)
    Synonym: falsifiëren

Inflection

Inflection of falsificeren (weak)
infinitive falsificeren
past singular falsificeerde
past participle gefalsificeerd
infinitive falsificeren
gerund falsificeren n
present tense past tense
1st person singular falsificeerfalsificeerde
2nd person sing. (jij) falsificeertfalsificeerde
2nd person sing. (u) falsificeertfalsificeerde
2nd person sing. (gij) falsificeertfalsificeerde
3rd person singular falsificeertfalsificeerde
plural falsificerenfalsificeerden
subjunctive sing.1 falsificerefalsificeerde
subjunctive plur.1 falsificerenfalsificeerden
imperative sing. falsificeer
imperative plur.1 falsificeert
participles falsificerendgefalsificeerd
1) Archaic.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.