dwang

Borrowed from Dutch dwang, from Middle Dutch dwanc.

• IPA^(key): /dwæŋ/

• Audio (Southern England)

  (file)

• Rhymes: -æŋ

dwang (plural dwangs)

1. (carpentry, Scotland, New Zealand) A horizontal timber (or steel) section used in the construction of a building.
2. A large metal crowbar.

• “dwang”, in Webster’s Revised Unabridged Dictionary, Springfield, Mass.: G. & C. Merriam, 1913, →OCLC.

From Middle Dutch dwanc, from Old Dutch *thwang, from Proto-West Germanic *þwangi, from Proto-Germanic *þwangiz.

• IPA^(key): /dʋɑŋ/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: dwang
• Rhymes: -ɑŋ

dwang m (uncountable)

1. coercion, compulsion

   De verdachte beweerde dat hij handelde onder dwang en bedreiging.

   The suspect claimed that he acted under coercion and threat.

   Het gebruik van dwang wordt algemeen veroordeeld in de samenleving.

   The use of compulsion is generally condemned in society.

   Onder invloed van dwang gaf hij toe aan de eisen van zijn ontvoerders.

   Under the influence of compulsion, he yielded to the demands of his kidnappers.

• dwangarbeid, dwangarbeider
• dwangbevel
• dwangbuis
• dwangmaatregel
• dwangmatig
• dwangmiddel
• dwangnagel
• dwangpositie
• dwangrail
• dwangsom
• dwangvoorstelling
• dwangzet
• huwelijksdwang
• lijfsdwang

• dwingen

• Afrikaans: dwang
• Negerhollands: twang
• → Indonesian: paksaan (semantic loan)

• M. J. Koenen & J. Endepols, Verklarend Handwoordenboek der Nederlandse Taal (tevens Vreemde-woordentolk), Groningen, Wolters-Noordhoff, 1969 (26th edition) [Dutch dictionary in Dutch]