dźwięczny

Polish

Etymology

From dźwięk +‎ -ny.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈd͡ʑvjɛn.t͡ʂnɨ/
  • Audio(file)
  • Rhymes: -ɛnt͡ʂnɨ
  • Syllabification: dźwięcz‧ny

Adjective

dźwięczny (not comparable, no derived adverb)

  1. booming, resonating, with a clear loud sound
  2. (phonetics) voiced
    Antonym: bezdźwięczny

Declension
Declension of dźwięczny (hard)
singular plural
masculine animate masculine inanimate feminine neuter virile (= masculine personal) non-virile
nominative dźwięczny dźwięczna dźwięczne dźwięczni dźwięczne
genitive dźwięcznego dźwięcznej dźwięcznego dźwięcznych
dative dźwięcznemu dźwięcznej dźwięcznemu dźwięcznym
accusative dźwięcznego dźwięczny dźwięczną dźwięczne dźwięcznych dźwięczne
instrumental dźwięcznym dźwięczną dźwięcznym dźwięcznymi
locative dźwięcznym dźwięcznej dźwięcznym dźwięcznych
adjectives

Further reading
  • dźwięczny in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • dźwięczny in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.