capituleren

Dutch

Etymology

Borrowed from Middle French capituler.

Pronunciation

  • IPA(key): /kaːpityˈleːrə(n)/
  • (file)
  • Hyphenation: ca‧pi‧tu‧le‧ren
  • Rhymes: -eːrən

Verb

capituleren

  1. (intransitive) to capitulate, to surrender

Inflection

Inflection of capituleren (weak)
infinitive capituleren
past singular capituleerde
past participle gecapituleerd
infinitive capituleren
gerund capituleren n
present tense past tense
1st person singular capituleercapituleerde
2nd person sing. (jij) capituleertcapituleerde
2nd person sing. (u) capituleertcapituleerde
2nd person sing. (gij) capituleertcapituleerde
3rd person singular capituleertcapituleerde
plural capitulerencapituleerden
subjunctive sing.1 capitulerecapituleerde
subjunctive plur.1 capitulerencapituleerden
imperative sing. capituleer
imperative plur.1 capituleert
participles capitulerendgecapituleerd
1) Archaic.

Descendants

  • Afrikaans: kapituleer
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.