blokkeren

Dutch

Etymology

Borrowed from Middle French bloquer.

Pronunciation
  • IPA(key): /blɔˈkeːrə(n)/
  • Audio(file)
  • Hyphenation: blok‧ke‧ren
  • Rhymes: -eːrən

Verb

blokkeren

  1. (transitive) to block
  2. (transitive) to close off (a road)
  3. (transitive) to blockade

Inflection
Inflection of blokkeren (weak)
infinitive blokkeren
past singular blokkeerde
past participle geblokkeerd
infinitive blokkeren
gerund blokkeren n
present tense past tense
1st person singular blokkeerblokkeerde
2nd person sing. (jij) blokkeertblokkeerde
2nd person sing. (u) blokkeertblokkeerde
2nd person sing. (gij) blokkeertblokkeerde
3rd person singular blokkeertblokkeerde
plural blokkerenblokkeerden
subjunctive sing.1 blokkereblokkeerde
subjunctive plur.1 blokkerenblokkeerden
imperative sing. blokkeer
imperative plur.1 blokkeert
participles blokkerendgeblokkeerd
1) Archaic.

Derived terms
  • blokkering

Descendants
  • → Indonesian: blokir

Anagrams
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.