afvuren

Dutch

Etymology

From af +‎ vuren.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈɑfyːrə(n)/
  • Audio(file)
  • Hyphenation: af‧vu‧ren

Verb

afvuren

  1. (transitive) to fire, to fire off (a weapon, projectile)
    De soldaat vuurde een raket af.
    The soldier fired off a rocket.
    Hij vuurde zijn pistool af in de lucht.
    He fired his pistol into the air.
    Ze vuurde meerdere schoten af uit haar geweer.
    She fired off multiple shots from her rifle.

Inflection
Inflection of afvuren (weak, separable)
infinitive afvuren
past singular vuurde af
past participle afgevuurd
infinitive afvuren
gerund afvuren n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular vuur afvuurde afafvuurafvuurde
2nd person sing. (jij) vuurt afvuurde afafvuurtafvuurde
2nd person sing. (u) vuurt afvuurde afafvuurtafvuurde
2nd person sing. (gij) vuurt afvuurde afafvuurtafvuurde
3rd person singular vuurt afvuurde afafvuurtafvuurde
plural vuren afvuurden afafvurenafvuurden
subjunctive sing.1 vure afvuurde afafvureafvuurde
subjunctive plur.1 vuren afvuurden afafvurenafvuurden
imperative sing. vuur af
imperative plur.1 vuurt af
participles afvurendafgevuurd
1) Archaic.

Anagrams
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.