ἐνδοιάζω

Ancient Greek

Etymology

From ἐν δοιῇ (en doiêi, “in doubt”) +‎ -άζω (-ázō).

Pronunciation
 

Verb

ἐνδοιάζω • (endoiázō)

  1. to be in doubt, be at a loss
  2. (passive voice) to be a matter of doubt

Conjugation
   Present: ἐνδοιάζω, ἐνδοιάζομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐνδοιάζω ἐνδοιάζεις ἐνδοιάζει ἐνδοιάζετον ἐνδοιάζετον ἐνδοιάζομεν ἐνδοιάζετε ἐνδοιάζουσῐ(ν)
subjunctive ἐνδοιάζω ἐνδοιάζῃς ἐνδοιάζῃ ἐνδοιάζητον ἐνδοιάζητον ἐνδοιάζωμεν ἐνδοιάζητε ἐνδοιάζωσῐ(ν)
optative ἐνδοιάζοιμῐ ἐνδοιάζοις ἐνδοιάζοι ἐνδοιάζοιτον ἐνδοιαζοίτην ἐνδοιάζοιμεν ἐνδοιάζοιτε ἐνδοιάζοιεν
imperative   ἐνδοίαζε ἐνδοιαζέτω ἐνδοιάζετον ἐνδοιαζέτων   ἐνδοιάζετε ἐνδοιαζόντων
middle/
passive		 indicative ἐνδοιάζομαι ἐνδοιάζῃ,
ἐνδοιάζει		 ἐνδοιάζεται ἐνδοιάζεσθον ἐνδοιάζεσθον ἐνδοιαζόμεθᾰ ἐνδοιάζεσθε ἐνδοιάζονται
subjunctive ἐνδοιάζωμαι ἐνδοιάζῃ ἐνδοιάζηται ἐνδοιάζησθον ἐνδοιάζησθον ἐνδοιαζώμεθᾰ ἐνδοιάζησθε ἐνδοιάζωνται
optative ἐνδοιαζοίμην ἐνδοιάζοιο ἐνδοιάζοιτο ἐνδοιάζοισθον ἐνδοιαζοίσθην ἐνδοιαζοίμεθᾰ ἐνδοιάζοισθε ἐνδοιάζοιντο
imperative   ἐνδοιάζου ἐνδοιαζέσθω ἐνδοιάζεσθον ἐνδοιαζέσθων   ἐνδοιάζεσθε ἐνδοιαζέσθων
active middle/passive
infinitive ἐνδοιάζειν ἐνδοιάζεσθαι
participle m ἐνδοιάζων ἐνδοιαζόμενος
f ἐνδοιάζουσᾰ ἐνδοιαζομένη
n ἐνδοιᾶζον ἐνδοιαζόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ἐνεδοίαζον, ἐνεδοιαζόμην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐνεδοίαζον ἐνεδοίαζες ἐνεδοίαζε(ν) ἐνεδοιάζετον ἐνεδοιαζέτην ἐνεδοιάζομεν ἐνεδοιάζετε ἐνεδοίαζον
middle/
passive		 indicative ἐνεδοιαζόμην ἐνεδοιάζου ἐνεδοιάζετο ἐνεδοιάζεσθον ἐνεδοιαζέσθην ἐνεδοιαζόμεθᾰ ἐνεδοιάζεσθε ἐνεδοιάζοντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ἐνεδοίασᾰ, ἐνεδοιασᾰ́μην, ἐνεδοιάσθην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐνεδοίασᾰ ἐνεδοίασᾰς ἐνεδοίασε(ν) ἐνεδοιάσᾰτον ἐνεδοιασᾰ́την ἐνεδοιάσᾰμεν ἐνεδοιάσᾰτε ἐνεδοίασᾰν
subjunctive ἐνδοιάσω ἐνδοιάσῃς ἐνδοιάσῃ ἐνδοιάσητον ἐνδοιάσητον ἐνδοιάσωμεν ἐνδοιάσητε ἐνδοιάσωσῐ(ν)
optative ἐνδοιάσαιμῐ ἐνδοιάσειᾰς,
ἐνδοιάσαις		 ἐνδοιάσειε(ν),
ἐνδοιάσαι		 ἐνδοιάσαιτον ἐνδοιασαίτην ἐνδοιάσαιμεν ἐνδοιάσαιτε ἐνδοιάσειᾰν,
ἐνδοιάσαιεν
imperative   ἐνδοίασον ἐνδοιασᾰ́τω ἐνδοιάσᾰτον ἐνδοιασᾰ́των   ἐνδοιάσᾰτε ἐνδοιασᾰ́ντων
middle indicative ἐνεδοιασᾰ́μην ἐνεδοιάσω ἐνεδοιάσᾰτο ἐνεδοιάσᾰσθον ἐνεδοιασᾰ́σθην ἐνεδοιασᾰ́μεθᾰ ἐνεδοιάσᾰσθε ἐνεδοιάσᾰντο
subjunctive ἐνδοιάσωμαι ἐνδοιάσῃ ἐνδοιάσηται ἐνδοιάσησθον ἐνδοιάσησθον ἐνδοιασώμεθᾰ ἐνδοιάσησθε ἐνδοιάσωνται
optative ἐνδοιασαίμην ἐνδοιάσαιο ἐνδοιάσαιτο ἐνδοιάσαισθον ἐνδοιασαίσθην ἐνδοιασαίμεθᾰ ἐνδοιάσαισθε ἐνδοιάσαιντο
imperative   ἐνδοίασαι ἐνδοιασᾰ́σθω ἐνδοιάσᾰσθον ἐνδοιασᾰ́σθων   ἐνδοιάσᾰσθε ἐνδοιασᾰ́σθων
passive indicative ἐνεδοιάσθην ἐνεδοιάσθης ἐνεδοιάσθη ἐνεδοιάσθητον ἐνεδοιασθήτην ἐνεδοιάσθημεν ἐνεδοιάσθητε ἐνεδοιάσθησᾰν
subjunctive ἐνδοιασθῶ ἐνδοιασθῇς ἐνδοιασθῇ ἐνδοιασθῆτον ἐνδοιασθῆτον ἐνδοιασθῶμεν ἐνδοιασθῆτε ἐνδοιασθῶσῐ(ν)
optative ἐνδοιασθείην ἐνδοιασθείης ἐνδοιασθείη ἐνδοιασθεῖτον,
ἐνδοιασθείητον		 ἐνδοιασθείτην,
ἐνδοιασθειήτην		 ἐνδοιασθεῖμεν,
ἐνδοιασθείημεν		 ἐνδοιασθεῖτε,
ἐνδοιασθείητε		 ἐνδοιασθεῖεν,
ἐνδοιασθείησᾰν
imperative   ἐνδοιάσθητῐ ἐνδοιασθήτω ἐνδοιάσθητον ἐνδοιασθήτων   ἐνδοιάσθητε ἐνδοιασθέντων
active middle passive
infinitive ἐνδοιᾶσαι ἐνδοιάσᾰσθαι ἐνδοιασθῆναι
participle m ἐνδοιάσᾱς ἐνδοιασᾰ́μενος ἐνδοιασθείς
f ἐνδοιάσᾱσᾰ ἐνδοιασᾰμένη ἐνδοιασθεῖσᾰ
n ἐνδοιᾶσᾰν ἐνδοιασᾰ́μενον ἐνδοιασθέν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Further reading
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.