ἀποστερηθείην

Ancient Greek

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /a.pos.te.rɛː.tʰěː.ɛːn/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /a.pos.te.re̝ˈtʰi.e̝n/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /a.pos.te.riˈθi.in/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /a.pos.te.riˈθi.in/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /a.pos.te.riˈθi.in/

Verb

ἀποστερηθείην • (aposterētheíēn) first-singular present indicative

first-person singular aorist passive optative of ἀποστερέω (aposteréō)

Conjugation

Aorist: ἀπεστέρησᾰ, ἀπεστερησᾰ́μην, ἀπεστερήθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀπεστέρησᾰ	ἀπεστέρησᾰς	ἀπεστέρησε(ν)	ἀπεστερήσᾰτον	ἀπεστερησᾰ́την	ἀπεστερήσᾰμεν	ἀπεστερήσᾰτε	ἀπεστέρησᾰν
	subjunctive	ἀποστερήσω	ἀποστερήσῃς	ἀποστερήσῃ	ἀποστερήσητον	ἀποστερήσητον	ἀποστερήσωμεν	ἀποστερήσητε	ἀποστερήσωσῐ(ν)
	optative	ἀποστερήσαιμῐ	ἀποστερήσειᾰς, ἀποστερήσαις	ἀποστερήσειε(ν), ἀποστερήσαι	ἀποστερήσαιτον	ἀποστερησαίτην	ἀποστερήσαιμεν	ἀποστερήσαιτε	ἀποστερήσειᾰν, ἀποστερήσαιεν
	imperative		ἀποστέρησον	ἀποστερησᾰ́τω	ἀποστερήσᾰτον	ἀποστερησᾰ́των		ἀποστερήσᾰτε	ἀποστερησᾰ́ντων
middle	indicative	ἀπεστερησᾰ́μην	ἀπεστερήσω	ἀπεστερήσᾰτο	ἀπεστερήσᾰσθον	ἀπεστερησᾰ́σθην	ἀπεστερησᾰ́μεθᾰ	ἀπεστερήσᾰσθε	ἀπεστερήσᾰντο
	subjunctive	ἀποστερήσωμαι	ἀποστερήσῃ	ἀποστερήσηται	ἀποστερήσησθον	ἀποστερήσησθον	ἀποστερησώμεθᾰ	ἀποστερήσησθε	ἀποστερήσωνται
	optative	ἀποστερησαίμην	ἀποστερήσαιο	ἀποστερήσαιτο	ἀποστερήσαισθον	ἀποστερησαίσθην	ἀποστερησαίμεθᾰ	ἀποστερήσαισθε	ἀποστερήσαιντο
	imperative		ἀποστέρησαι	ἀποστερησᾰ́σθω	ἀποστερήσᾰσθον	ἀποστερησᾰ́σθων		ἀποστερήσᾰσθε	ἀποστερησᾰ́σθων
passive	indicative	ἀπεστερήθην	ἀπεστερήθης	ἀπεστερήθη	ἀπεστερήθητον	ἀπεστερηθήτην	ἀπεστερήθημεν	ἀπεστερήθητε	ἀπεστερήθησᾰν
	subjunctive	ἀποστερηθῶ	ἀποστερηθῇς	ἀποστερηθῇ	ἀποστερηθῆτον	ἀποστερηθῆτον	ἀποστερηθῶμεν	ἀποστερηθῆτε	ἀποστερηθῶσῐ(ν)
	optative	ἀποστερηθείην	ἀποστερηθείης	ἀποστερηθείη	ἀποστερηθεῖτον, ἀποστερηθείητον	ἀποστερηθείτην, ἀποστερηθειήτην	ἀποστερηθεῖμεν, ἀποστερηθείημεν	ἀποστερηθεῖτε, ἀποστερηθείητε	ἀποστερηθεῖεν, ἀποστερηθείησᾰν
	imperative		ἀποστερήθητῐ	ἀποστερηθήτω	ἀποστερήθητον	ἀποστερηθήτων		ἀποστερήθητε	ἀποστερηθέντων
		active			middle		passive
infinitive		ἀποστερῆσαι			ἀποστερήσᾰσθαι		ἀποστερηθῆναι
participle	m	ἀποστερήσᾱς			ἀποστερησᾰ́μενος		ἀποστερηθείς
	f	ἀποστερήσᾱσᾰ			ἀποστερησᾰμένη		ἀποστερηθεῖσᾰ
	n	ἀποστερῆσᾰν			ἀποστερησᾰ́μενον		ἀποστερηθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.