ἀκούω

See also: ακούω

Ancient Greek

Etymology

From Proto-Hellenic *akouhō, from Proto-Indo-European *h₂ḱh₂owsyéti, and cognate with English hear, hark and harken. In this word, the diphthong ου (ou) is genuine (see spurious diphthong on Wikipedia for an explanation).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /a.kǔː.ɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /aˈku.o/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /aˈku.o/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /aˈku.o/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /aˈku.o/

Verb

ᾰ̓κούω • (akoúō)

(transitive) to hear [+accusative = something], [+genitive = someone]
(transitive) to hear about, learn
(transitive) to listen, pay attention to, heed
Ἄκουε τοῦ διδασκάλου!
Ákoue toû didaskálou!
Listen to the teacher!

Νῦν δὲ ἄκουσόν μου!
Nûn dè ákousón mou!
Now listen to me!
(transitive) to understand
(transitive) to obey
(passive voice) to be called, be spoken of, be known as

Usage notes

Usually, the object which is heard takes the accusative case, while the speaker, when present, takes the genitive. Sometimes the object is in the genitive, or the person is introduced with a preposition.

Inflection

Attic uses the future middle ἀκούσομαι (akoúsomai), while future active ἀκούσω (akoúsō) appears in Koine and Homer (Iliad 21.475).

Present: ᾰ̓κούω, ᾰ̓κούομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ᾰ̓κούω	ᾰ̓κούεις	ᾰ̓κούει	ᾰ̓κούετον	ᾰ̓κούετον	ᾰ̓κούομεν	ᾰ̓κούετε	ᾰ̓κούουσῐ(ν)
	subjunctive	ᾰ̓κούω	ᾰ̓κούῃς	ᾰ̓κούῃ	ᾰ̓κούητον	ᾰ̓κούητον	ᾰ̓κούωμεν	ᾰ̓κούητε	ᾰ̓κούωσῐ(ν)
	optative	ᾰ̓κούοιμῐ	ᾰ̓κούοις	ᾰ̓κούοι	ᾰ̓κούοιτον	ᾰ̓κουοίτην	ᾰ̓κούοιμεν	ᾰ̓κούοιτε	ᾰ̓κούοιεν
	imperative		ᾰ̓́κουε	ᾰ̓κουέτω	ᾰ̓κούετον	ᾰ̓κουέτων		ᾰ̓κούετε	ᾰ̓κουόντων
middle/ passive	indicative	ᾰ̓κούομαι	ᾰ̓κούῃ, ᾰ̓κούει	ᾰ̓κούεται	ᾰ̓κούεσθον	ᾰ̓κούεσθον	ᾰ̓κουόμεθᾰ	ᾰ̓κούεσθε	ᾰ̓κούονται
	subjunctive	ᾰ̓κούωμαι	ᾰ̓κούῃ	ᾰ̓κούηται	ᾰ̓κούησθον	ᾰ̓κούησθον	ᾰ̓κουώμεθᾰ	ᾰ̓κούησθε	ᾰ̓κούωνται
	optative	ᾰ̓κουοίμην	ᾰ̓κούοιο	ᾰ̓κούοιτο	ᾰ̓κούοισθον	ᾰ̓κουοίσθην	ᾰ̓κουοίμεθᾰ	ᾰ̓κούοισθε	ᾰ̓κούοιντο
	imperative		ᾰ̓κούου	ᾰ̓κουέσθω	ᾰ̓κούεσθον	ᾰ̓κουέσθων		ᾰ̓κούεσθε	ᾰ̓κουέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ᾰ̓κούειν				ᾰ̓κούεσθαι
participle	m	ᾰ̓κούων				ᾰ̓κουόμενος
	f	ᾰ̓κούουσᾰ				ᾰ̓κουομένη
	n	ᾰ̓κοῦον				ᾰ̓κουόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ἤκουον, ἠκουόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἤκουον	ἤκουες	ἤκουε(ν)	ἠκούετον	ἠκουέτην	ἠκούομεν	ἠκούετε	ἤκουον
middle/ passive	indicative	ἠκουόμην	ἠκούου	ἠκούετο	ἠκούεσθον	ἠκουέσθην	ἠκουόμεθᾰ	ἠκούεσθε	ἠκούοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ᾰ̓́κουον, ᾰ̓κουόμην (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ᾰ̓́κουον	ᾰ̓́κουες	ᾰ̓́κουε(ν)	ᾰ̓κούετον	ᾰ̓κουέτην	ᾰ̓κούομεν	ᾰ̓κούετε	ᾰ̓́κουον
middle/ passive	indicative	ᾰ̓κουόμην	ᾰ̓κούου	ᾰ̓κούετο	ᾰ̓κούεσθον	ᾰ̓κουέσθην	ᾰ̓κουόμε(σ)θᾰ	ᾰ̓κούεσθε	ᾰ̓κούοντο
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Future: ᾰ̓κούσω, ᾰ̓κούσομαι, ᾰ̓κουσθήσομαι (not active in Attic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ᾰ̓κούσω	ᾰ̓κούσεις	ᾰ̓κούσει	ᾰ̓κούσετον	ᾰ̓κούσετον	ᾰ̓κούσομεν	ᾰ̓κούσετε	ᾰ̓κούσουσῐ(ν)
active	optative	ᾰ̓κούσοιμῐ	ᾰ̓κούσοις	ᾰ̓κούσοι	ᾰ̓κούσοιτον	ᾰ̓κουσοίτην	ᾰ̓κούσοιμεν	ᾰ̓κούσοιτε	ᾰ̓κούσοιεν
middle	indicative	ᾰ̓κούσομαι	ᾰ̓κούσῃ, ᾰ̓κούσει	ᾰ̓κούσεται	ᾰ̓κούσεσθον	ᾰ̓κούσεσθον	ᾰ̓κουσόμεθᾰ	ᾰ̓κούσεσθε	ᾰ̓κούσονται
middle	optative	ᾰ̓κουσοίμην	ᾰ̓κούσοιο	ᾰ̓κούσοιτο	ᾰ̓κούσοισθον	ᾰ̓κουσοίσθην	ᾰ̓κουσοίμεθᾰ	ᾰ̓κούσοισθε	ᾰ̓κούσοιντο
passive	indicative	ᾰ̓κουσθήσομαι	ᾰ̓κουσθήσῃ	ᾰ̓κουσθήσεται	ᾰ̓κουσθήσεσθον	ᾰ̓κουσθήσεσθον	ᾰ̓κουσθησόμεθᾰ	ᾰ̓κουσθήσεσθε	ᾰ̓κουσθήσονται
passive	optative	ᾰ̓κουσθησοίμην	ᾰ̓κουσθήσοιο	ᾰ̓κουσθήσοιτο	ᾰ̓κουσθήσοισθον	ᾰ̓κουσθησοίσθην	ᾰ̓κουσθησοίμεθᾰ	ᾰ̓κουσθήσοισθε	ᾰ̓κουσθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		ᾰ̓κούσειν			ᾰ̓κούσεσθαι		ᾰ̓κουσθήσεσθαι
participle	m	ᾰ̓κούσων			ᾰ̓κουσόμενος		ᾰ̓κουσθησόμενος
	f	ᾰ̓κούσουσᾰ			ᾰ̓κουσομένη		ᾰ̓κουσθησομένη
	n	ᾰ̓κοῦσον			ᾰ̓κουσόμενον		ᾰ̓κουσθησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: ἤκουσᾰ, ἠκουσᾰ́μην, ἠκούσθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἤκουσᾰ	ἤκουσᾰς	ἤκουσε(ν)	ἠκούσᾰτον	ἠκουσᾰ́την	ἠκούσᾰμεν	ἠκούσᾰτε	ἤκουσᾰν
	subjunctive	ᾰ̓κούσω	ᾰ̓κούσῃς	ᾰ̓κούσῃ	ᾰ̓κούσητον	ᾰ̓κούσητον	ᾰ̓κούσωμεν	ᾰ̓κούσητε	ᾰ̓κούσωσῐ(ν)
	optative	ᾰ̓κούσαιμῐ	ᾰ̓κούσειᾰς, ᾰ̓κούσαις	ᾰ̓κούσειε(ν), ᾰ̓κούσαι	ᾰ̓κούσαιτον	ᾰ̓κουσαίτην	ᾰ̓κούσαιμεν	ᾰ̓κούσαιτε	ᾰ̓κούσειᾰν, ᾰ̓κούσαιεν
	imperative		ᾰ̓́κουσον	ᾰ̓κουσᾰ́τω	ᾰ̓κούσᾰτον	ᾰ̓κουσᾰ́των		ᾰ̓κούσᾰτε	ᾰ̓κουσᾰ́ντων
middle	indicative	ἠκουσᾰ́μην	ἠκούσω	ἠκούσᾰτο	ἠκούσᾰσθον	ἠκουσᾰ́σθην	ἠκουσᾰ́μεθᾰ	ἠκούσᾰσθε	ἠκούσᾰντο
	subjunctive	ᾰ̓κούσωμαι	ᾰ̓κούσῃ	ᾰ̓κούσηται	ᾰ̓κούσησθον	ᾰ̓κούσησθον	ᾰ̓κουσώμεθᾰ	ᾰ̓κούσησθε	ᾰ̓κούσωνται
	optative	ᾰ̓κουσαίμην	ᾰ̓κούσαιο	ᾰ̓κούσαιτο	ᾰ̓κούσαισθον	ᾰ̓κουσαίσθην	ᾰ̓κουσαίμεθᾰ	ᾰ̓κούσαισθε	ᾰ̓κούσαιντο
	imperative		ᾰ̓́κουσαι	ᾰ̓κουσᾰ́σθω	ᾰ̓κούσᾰσθον	ᾰ̓κουσᾰ́σθων		ᾰ̓κούσᾰσθε	ᾰ̓κουσᾰ́σθων
passive	indicative	ἠκούσθην	ἠκούσθης	ἠκούσθη	ἠκούσθητον	ἠκουσθήτην	ἠκούσθημεν	ἠκούσθητε	ἠκούσθησᾰν
	subjunctive	ᾰ̓κουσθῶ	ᾰ̓κουσθῇς	ᾰ̓κουσθῇ	ᾰ̓κουσθῆτον	ᾰ̓κουσθῆτον	ᾰ̓κουσθῶμεν	ᾰ̓κουσθῆτε	ᾰ̓κουσθῶσῐ(ν)
	optative	ᾰ̓κουσθείην	ᾰ̓κουσθείης	ᾰ̓κουσθείη	ᾰ̓κουσθεῖτον, ᾰ̓κουσθείητον	ᾰ̓κουσθείτην, ᾰ̓κουσθειήτην	ᾰ̓κουσθεῖμεν, ᾰ̓κουσθείημεν	ᾰ̓κουσθεῖτε, ᾰ̓κουσθείητε	ᾰ̓κουσθεῖεν, ᾰ̓κουσθείησᾰν
	imperative		ᾰ̓κούσθητῐ	ᾰ̓κουσθήτω	ᾰ̓κούσθητον	ᾰ̓κουσθήτων		ᾰ̓κούσθητε	ᾰ̓κουσθέντων
		active			middle		passive
infinitive		ᾰ̓κοῦσαι			ᾰ̓κούσᾰσθαι		ᾰ̓κουσθῆναι
participle	m	ᾰ̓κούσᾱς			ᾰ̓κουσᾰ́μενος		ᾰ̓κουσθείς
	f	ᾰ̓κούσᾱσᾰ			ᾰ̓κουσᾰμένη		ᾰ̓κουσθεῖσᾰ
	n	ᾰ̓κοῦσᾰν			ᾰ̓κουσᾰ́μενον		ᾰ̓κουσθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: ᾰ̓́κουσᾰ, ᾰ̓κουσᾰ́μην, ᾰ̓κούσθην (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ᾰ̓́κουσᾰ	ᾰ̓́κουσᾰς	ᾰ̓́κουσε(ν)	ᾰ̓κούσᾰτον	ᾰ̓κουσᾰ́την	ᾰ̓κούσᾰμεν	ᾰ̓κούσᾰτε	ᾰ̓́κουσᾰν
	subjunctive	ᾰ̓κούσω, ᾰ̓κούσωμῐ	ᾰ̓κούσῃς, ᾰ̓κούσῃσθᾰ	ᾰ̓κούσῃ, ᾰ̓κούσῃσῐ	ᾰ̓κούσητον	ᾰ̓κούσητον	ᾰ̓κούσωμεν	ᾰ̓κούσητε	ᾰ̓κούσωσῐ(ν)
	optative	ᾰ̓κούσαιμῐ	ᾰ̓κούσαις, ᾰ̓κούσαισθᾰ, ᾰ̓κούσειᾰς	ᾰ̓κούσειε(ν), ᾰ̓κούσαι	ᾰ̓κουσεῖτον	ᾰ̓κουσείτην	ᾰ̓κουσεῖμεν	ᾰ̓κουσεῖτε	ᾰ̓κουσεῖεν
	imperative		ᾰ̓́κουσον	ᾰ̓κουσᾰ́τω	ᾰ̓κούσᾰτον	ᾰ̓κουσᾰ́των		ᾰ̓κούσᾰτε	ᾰ̓κουσᾰ́ντων
middle	indicative	ᾰ̓κουσᾰ́μην	ᾰ̓κούσᾰο	ᾰ̓κούσᾰτο	ᾰ̓κούσᾰσθον	ᾰ̓κουσᾰ́σθην	ᾰ̓κουσᾰ́με(σ)θᾰ	ᾰ̓κούσᾰσθε	ᾰ̓κούσᾰντο
	subjunctive	ᾰ̓κούσωμαι	ᾰ̓κούσηαι	ᾰ̓κούσηται	ᾰ̓κούσησθον	ᾰ̓κούσησθον	ᾰ̓κουσώμε(σ)θᾰ	ᾰ̓κούσησθε	ᾰ̓κούσωνται
	optative	ᾰ̓κουσαίμην	ᾰ̓κούσαιο	ᾰ̓κούσαιτο	ᾰ̓κούσαισθον	ᾰ̓κουσαίσθην	ᾰ̓κουσαίμε(σ)θᾰ	ᾰ̓κούσαισθε	ᾰ̓κουσαίᾰτο
	imperative		ᾰ̓́κουσαι	ᾰ̓κουσᾰ́σθω	ᾰ̓κούσᾰσθον	ᾰ̓κουσᾰ́σθων		ᾰ̓κούσᾰσθε	ᾰ̓κουσᾰ́σθων
passive	indicative	ᾰ̓κούσθην	ᾰ̓κούσθης	ᾰ̓κούσθη	ᾰ̓κούσθητον	ᾰ̓κουσθήτην	ᾰ̓κούσθημεν	ᾰ̓κούσθητε	ᾰ̓κούσθησᾰν, ᾰ̓́κουσθεν
	subjunctive	ᾰ̓κουσθῶ	ᾰ̓κουσθῇς	ᾰ̓κουσθῇ	ᾰ̓κουσθῆτον	ᾰ̓κουσθῆτον	ᾰ̓κουσθῶμεν	ᾰ̓κουσθῆτε	ᾰ̓κουσθῶσῐ(ν)
	optative	ᾰ̓κουσθείην	ᾰ̓κουσθείης	ᾰ̓κουσθείη	ᾰ̓κουσθεῖτον, ᾰ̓κουσθείητον	ᾰ̓κουσθείτην, ᾰ̓κουσθειήτην	ᾰ̓κουσθεῖμεν, ᾰ̓κουσθείημεν	ᾰ̓κουσθεῖτε, ᾰ̓κουσθείητε	ᾰ̓κούσθειεν, ᾰ̓κουσθείησᾰν
	imperative		ᾰ̓κούσθητῐ	ᾰ̓κουσθήτω	ᾰ̓κούσθητον	ᾰ̓κουσθήτων		ᾰ̓κούσθητε	ᾰ̓κουσθέντων
		active			middle		passive
infinitive		ᾰ̓κοῦσαι/ᾰ̓κουσᾰ́μεν/ᾰ̓κουσᾰμέναι			ᾰ̓κούσᾰσθαι		ᾰ̓κουσθῆναι/ᾰ̓κουσθήμεναι
participle	m	ᾰ̓κούσᾱς			ᾰ̓κουσᾰ́μενος		ᾰ̓κουσθείς
	f	ᾰ̓κούσᾱσᾰ			ᾰ̓κουσᾰμένη		ᾰ̓κουσθεῖσᾰ
	n	ᾰ̓κοῦσᾰν			ᾰ̓κουσᾰ́μενον		ᾰ̓κουσθέν
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Perfect: ᾰ̓κήκοᾰ

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ᾰ̓κήκοᾰ	ᾰ̓κήκοᾰς	ᾰ̓κήκοε(ν)	ᾰ̓κηκόᾰτον	ᾰ̓κηκόᾰτον	ᾰ̓κηκόᾰμεν	ᾰ̓κηκόᾰτε	ᾰ̓κηκόᾱσῐ(ν)
	subjunctive	ᾰ̓κηκόω	ᾰ̓κηκόῃς	ᾰ̓κηκόῃ	ᾰ̓κηκόητον	ᾰ̓κηκόητον	ᾰ̓κηκόωμεν	ᾰ̓κηκόητε	ᾰ̓κηκόωσῐ(ν)
	optative	ᾰ̓κηκόοιμῐ, ᾰ̓κηκοοίην	ᾰ̓κηκόοις, ᾰ̓κηκοοίης	ᾰ̓κηκόοι, ᾰ̓κηκοοίη	ᾰ̓κηκόοιτον	ᾰ̓κηκοοίτην	ᾰ̓κηκόοιμεν	ᾰ̓κηκόοιτε	ᾰ̓κηκόοιεν
	imperative		ᾰ̓κήκοε	ᾰ̓κηκοέτω	ᾰ̓κηκόετον	ᾰ̓κηκοέτων		ᾰ̓κηκόετε	ᾰ̓κηκοόντων
		active
infinitive		ᾰ̓κηκοέναι
participle	m	ᾰ̓κηκοώς
	f	ᾰ̓κηκουῖᾰ
	n	ᾰ̓κηκοός
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Perfect: ἄκουκᾰ (Laconian)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἄκουκᾰ	ἄκουκᾰς	ἄκουκε(ν)	ἀκούκᾰτον	ἀκούκᾰτον	ἀκούκᾰμες	ἀκούκᾰτε	ἀκουκᾰ́τι, ἀκούκᾰντῐ
	subjunctive	ἀκούκω	ἀκούκῃς	ἀκούκῃ	ἀκούκητον	ἀκούκητον	ἀκούκωμες	ἀκούκητε	ἀκούκωντῐ
	optative	ἀκούκοιμῐ, ἀκουκοίην	ἀκούκοις, ἀκουκοίης	ἀκούκοι, ἀκουκοίη	ἀκούκοιτον	ἀκουκοίτᾱν	ἀκούκοιμες	ἀκούκοιτε	ἀκούκοιεν
	imperative		ἄκουκε	ἀκουκέτω	ἀκούκετον	ἀκουκέτων		ἀκούκετε	ἀκουκόντω
		active
infinitive		ἀκουκέναι
participle	m	ἀκουκώς
	f	ἀκουκυῖᾰ
	n	ἀκουκός
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Perfect: ἤκουκᾰ (Koine)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἤκουκᾰ	ἤκουκᾰς	ἤκουκε(ν)	ἠκούκᾰτον	ἠκούκᾰτον	ἠκούκᾰμεν	ἠκούκᾰτε	ἠκούκᾱσῐ(ν)
	subjunctive	ἠκούκω	ἠκούκῃς	ἠκούκῃ	ἠκούκητον	ἠκούκητον	ἠκούκωμεν	ἠκούκητε	ἠκούκωσῐ(ν)
	optative	ἠκούκοιμῐ, ἠκουκοίην	ἠκούκοις, ἠκουκοίης	ἠκούκοι, ἠκουκοίη	ἠκούκοιτον	ἠκουκοίτην	ἠκούκοιμεν	ἠκούκοιτε	ἠκούκοιεν
	imperative		ἤκουκε	ἠκουκέτω	ἠκούκετον	ἠκουκέτων		ἠκούκετε	ἠκουκόντων
		active
infinitive		ἠκουκέναι
participle	m	ἠκουκώς
	f	ἠκουκυῖᾰ
	n	ἠκουκός

Perfect: ᾰ̓κήκουκᾰ (late Ionic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ᾰ̓κήκουκᾰ	ᾰ̓κήκουκᾰς	ᾰ̓κήκουκε(ν)	ᾰ̓κηκούκᾰτον	ᾰ̓κηκούκᾰτον	ᾰ̓κηκούκᾰμεν	ᾰ̓κηκούκᾰτε	ᾰ̓κηκούκᾱσῐ(ν)
	subjunctive	ᾰ̓κηκούκω	ᾰ̓κηκούκῃς	ᾰ̓κηκούκῃ	ᾰ̓κηκούκητον	ᾰ̓κηκούκητον	ᾰ̓κηκούκωμεν	ᾰ̓κηκούκητε	ᾰ̓κηκούκωσῐ(ν)
	optative	ᾰ̓κηκούκοιμῐ, ᾰ̓κηκουκοίην	ᾰ̓κηκούκοις, ᾰ̓κηκουκοίης	ᾰ̓κηκούκοι, ᾰ̓κηκουκοίη	ᾰ̓κηκούκοιτον	ᾰ̓κηκουκοίτην	ᾰ̓κηκούκοιμεν	ᾰ̓κηκούκοιτε	ᾰ̓κηκούκοιεν
	imperative		ᾰ̓κήκουκε	ᾰ̓κηκουκέτω	ᾰ̓κηκούκετον	ᾰ̓κηκουκέτων		ᾰ̓κηκούκετε	ᾰ̓κηκουκόντων
		active
infinitive		ᾰ̓κηκουκέναι
participle	m	ᾰ̓κηκουκώς
	f	ᾰ̓κηκουκυῖᾰ
	n	ᾰ̓κηκουκός
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Pluperfect: ᾰ̓κηκόειν

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ᾰ̓κηκόειν, ᾰ̓κηκόη	ᾰ̓κηκόεις, ᾰ̓κηκόης	ᾰ̓κηκόει(ν)	ᾰ̓κηκόετον	ᾰ̓κηκοέτην	ᾰ̓κηκόεμεν	ᾰ̓κηκόετε	ᾰ̓κηκόεσᾰν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Pluperfect: ἠκηκόειν (Old Attic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἠκηκόειν, ἠκηκόη	ἠκηκόεις, ἠκηκόης	ἠκηκόει(ν)	ἠκηκόετον	ἠκηκοέτην	ἠκηκόεμεν	ἠκηκόετε	ἠκηκόεσᾰν
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

ἀκοή (akoḗ)
ἀκοΐδιον (akoḯdion)
ἐπακούω (epakoúō)

Descendants

Greek: ακούω (akoúo)

References

“ἀκούω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
“ἀκούω”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
“ἀκούω”, in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
ἀκούω in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963
“ἀκούω”, in Slater, William J. (1969) Lexicon to Pindar, Berlin: Walter de Gruyter
G191 in Strong, James (1979) Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible
Woodhouse, S. C. (1910) English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language‎, London: Routledge & Kegan Paul Limited.
- call idem, page 108.
- hear idem, page 391.
- heed idem, page 394.
- inform idem, page 439.
- learn idem, page 483.
- listen idem, page 494.
- obey idem, page 565.
- point idem, page 623.
- respond idem, page 704.
Bauer, Walter et al. (2001) A Greek–English Lexicon of the New Testament and Other Early Christian Literature, Third edition, Chicago: University of Chicago Press
Beekes, Robert S. P. (2010) Etymological Dictionary of Greek (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 10), with the assistance of Lucien van Beek, Leiden, Boston: Brill, →ISBN
“ἀκούω”, in ΛΟΓΕΙΟΝ [Logeion] (in English, French, Spanish, German, Dutch and Chinese), University of Chicago, 2011

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.