φιλοκίνδυνος

Ancient Greek

Etymology

From φῐλο- (philo-, “loving”) +‎ κῐ́νδῡνος (kíndūnos, “danger”).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /pʰi.lo.kín.dyː.nos/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pʰi.loˈkin.dy.nos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ɸi.loˈcin.dy.nos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /fi.loˈcin.dy.nos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /fi.loˈcin.di.nos/

Adjective

φῐλοκῐ́νδῡνος • (philokíndūnos) m or f (neuter φῐλοκῐ́νδῡνον); second declension

fond of danger, adventurous
(in bad sense) foolhardy, reckless
Synonym: ῥῐψοκῐ́νδῡνος (rhipsokíndūnos)

Inflection

Second declension of φῐλοκῐ́νδῡνος; φῐλοκῐ́νδῡνον (Attic)

Number	Singular		Dual		Plural
Case/Gender	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter
Nominative	φῐλοκῐ́νδῡνος philokíndūnos	φῐλοκῐ́νδῡνον philokíndūnon	φῐλοκῐνδῡ́νω philokindū́nō	φῐλοκῐνδῡ́νω philokindū́nō	φῐλοκῐ́νδῡνοι philokíndūnoi	φῐλοκῐ́νδῡνᾰ philokíndūna
Genitive	φῐλοκῐνδῡ́νου philokindū́nou	φῐλοκῐνδῡ́νου philokindū́nou	φῐλοκῐνδῡ́νοιν philokindū́noin	φῐλοκῐνδῡ́νοιν philokindū́noin	φῐλοκῐνδῡ́νων philokindū́nōn	φῐλοκῐνδῡ́νων philokindū́nōn
Dative	φῐλοκῐνδῡ́νῳ philokindū́nōi	φῐλοκῐνδῡ́νῳ philokindū́nōi	φῐλοκῐνδῡ́νοιν philokindū́noin	φῐλοκῐνδῡ́νοιν philokindū́noin	φῐλοκῐνδῡ́νοις philokindū́nois	φῐλοκῐνδῡ́νοις philokindū́nois
Accusative	φῐλοκῐ́νδῡνον philokíndūnon	φῐλοκῐ́νδῡνον philokíndūnon	φῐλοκῐνδῡ́νω philokindū́nō	φῐλοκῐνδῡ́νω philokindū́nō	φῐλοκῐνδῡ́νους philokindū́nous	φῐλοκῐ́νδῡνᾰ philokíndūna
Vocative	φῐλοκῐ́νδῡνε philokíndūne	φῐλοκῐ́νδῡνον philokíndūnon	φῐλοκῐνδῡ́νω philokindū́nō	φῐλοκῐνδῡ́νω philokindū́nō	φῐλοκῐ́νδῡνοι philokíndūnoi	φῐλοκῐ́νδῡνᾰ philokíndūna
Derived forms	Adverb		Comparative		Superlative
Derived forms	φῐλοκῐνδῡ́νως philokindū́nōs		φῐλοκῐνδῡνότερος philokindūnóteros		φῐλοκῐνδῡνότᾰτος philokindūnótatos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.