πρόσκωπος

See also: πρόσκοπος

Ancient Greek

προσ- (pros-, “next to”) +‎ κώπη (kṓpē, “oar”)

πρόσκωπος • (próskōpos) m (genitive προσκώπου); second declension

Second declension of ὁ πρόσκωπος; τοῦ προσκώπου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ πρόσκωπος ho próskōpos	τὼ προσκώπω tṑ proskṓpō	οἱ πρόσκωποι hoi próskōpoi
Genitive	τοῦ προσκώπου toû proskṓpou	τοῖν προσκώποιν toîn proskṓpoin	τῶν προσκώπων tôn proskṓpōn
Dative	τῷ προσκώπῳ tôi proskṓpōi	τοῖν προσκώποιν toîn proskṓpoin	τοῖς προσκώποις toîs proskṓpois
Accusative	τὸν πρόσκωπον tòn próskōpon	τὼ προσκώπω tṑ proskṓpō	τοὺς προσκώπους toùs proskṓpous
Vocative	πρόσκωπε próskōpe	προσκώπω proskṓpō	πρόσκωποι próskōpoi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.