πολυπρόσωπος

Ancient Greek

Etymology

From πολῠ- (polu-, “much, many”) +‎ πρόσωπον (prósōpon, “face”).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /po.ly.pró.sɔː.pos/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /po.lyˈpro.so.pos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /po.lyˈpro.so.pos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /po.lyˈpro.so.pos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /po.liˈpro.so.pos/

Adjective

πολῠπρόσωπος • (poluprósōpos) m or f (neuter πολῠπρόσωπον); second declension

many-faced, multiform, everchanging
with many masks or characters
of many persons

Declension

Second declension of πολῠπρόσωπος; πολῠπρόσωπον (Attic)

Number	Singular		Dual		Plural
Case/Gender	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter
Nominative	πολῠπρόσωπος poluprósōpos	πολῠπρόσωπον poluprósōpon	πολῠπροσώπω poluprosṓpō	πολῠπροσώπω poluprosṓpō	πολῠπρόσωποι poluprósōpoi	πολῠπρόσωπᾰ poluprósōpa
Genitive	πολῠπροσώπου poluprosṓpou	πολῠπροσώπου poluprosṓpou	πολῠπροσώποιν poluprosṓpoin	πολῠπροσώποιν poluprosṓpoin	πολῠπροσώπων poluprosṓpōn	πολῠπροσώπων poluprosṓpōn
Dative	πολῠπροσώπῳ poluprosṓpōi	πολῠπροσώπῳ poluprosṓpōi	πολῠπροσώποιν poluprosṓpoin	πολῠπροσώποιν poluprosṓpoin	πολῠπροσώποις poluprosṓpois	πολῠπροσώποις poluprosṓpois
Accusative	πολῠπρόσωπον poluprósōpon	πολῠπρόσωπον poluprósōpon	πολῠπροσώπω poluprosṓpō	πολῠπροσώπω poluprosṓpō	πολῠπροσώπους poluprosṓpous	πολῠπρόσωπᾰ poluprósōpa
Vocative	πολῠπρόσωπε poluprósōpe	πολῠπρόσωπον poluprósōpon	πολῠπροσώπω poluprosṓpō	πολῠπροσώπω poluprosṓpō	πολῠπρόσωποι poluprósōpoi	πολῠπρόσωπᾰ poluprósōpa
Derived forms	Adverb		Comparative		Superlative
Derived forms	πολῠπροσώπως poluprosṓpōs		πολῠπροσωπότερος poluprosōpóteros		πολῠπροσωπότᾰτος poluprosōpótatos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.