πένης

Ancient Greek

From πένομαι (pénomai) +‎ -ης (-ēs).

πένης • (pénēs) m (genitive πένητος); third declension

Third declension of ὁ πένης; τοῦ πένητος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ πένης ho pénēs	τὼ πένητε tṑ pénēte	οἱ πένητες hoi pénētes
Genitive	τοῦ πένητος toû pénētos	τοῖν πενήτοιν toîn penḗtoin	τῶν πενήτων tôn penḗtōn
Dative	τῷ πένητῐ tôi pénēti	τοῖν πενήτοιν toîn penḗtoin	τοῖς πένησῐ / πένησῐν toîs pénēsi(n)
Accusative	τὸν πένητᾰ tòn pénēta	τὼ πένητε tṑ pénēte	τοὺς πένητᾰς toùs pénētas
Vocative	πένης pénēs	πένητε pénēte	πένητες pénētes
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension. Nominative singular -ς (-s) arose by reduction of the original cluster *-ts.

πένης • (pénēs)

Third declension of πένης; πένη (Attic)

Number	Singular		Dual		Plural
Case/Gender	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter
Nominative	πένης pénēs	πένη pénē	πένητε pénēte	πένητε pénēte	πένητες pénētes	πένητᾰ pénēta
Genitive	πένητος pénētos	πένητος pénētos	πενήτοιν penḗtoin	πενήτοιν penḗtoin	πενήτων penḗtōn	πενήτων penḗtōn
Dative	πένητῐ pénēti	πένητῐ pénēti	πενήτοιν penḗtoin	πενήτοιν penḗtoin	πένησῐ / πένησῐν pénēsi(n)	πένησῐ / πένησῐν pénēsi(n)
Accusative	πένητᾰ pénēta	πένη pénē	πένητε pénēte	πένητε pénēte	πένητᾰς pénētas	πένητᾰ pénēta
Vocative	πένης pénēs	πένη pénē	πένητε pénēte	πένητε pénēte	πένητες pénētes	πένητᾰ pénēta
Derived forms	Adverb		Comparative		Superlative
Derived forms	πενήτως penḗtōs		πενέστερος penésteros		πενέστατος penéstatos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.