νεκρόμαντις

Ancient Greek

Etymology

From νεκρο- (nekro-, “dead”) +‎ μάντις (mántis, “prophet”)

Pronunciation
 

Noun

νεκρόμᾰντῐς • (nekrómantis) m (genitive νεκρομᾰ́ντεως); third declension

  1. necromancer

Inflection
Third declension of ὁ νεκρόμᾰντῐς; τοῦ νεκρομᾰ́ντεως (Attic)
Case / # Singular Dual Plural
Nominative ὁ νεκρόμᾰντῐς
ho nekrómantis		 τὼ νεκρομᾰ́ντει
tṑ nekromántei		 οἱ νεκρομᾰ́ντεις
hoi nekrománteis
Genitive τοῦ νεκρομᾰ́ντεως
toû nekrománteōs		 τοῖν νεκρομᾰντέοιν
toîn nekromantéoin		 τῶν νεκρομᾰ́ντεων
tôn nekrománteōn
Dative τῷ νεκρομᾰ́ντει
tôi nekromántei		 τοῖν νεκρομᾰντέοιν
toîn nekromantéoin		 τοῖς νεκρομᾰ́ντεσῐ / νεκρομᾰ́ντεσῐν
toîs nekromántesi(n)
Accusative τὸν νεκρόμᾰντῐν
tòn nekrómantin		 τὼ νεκρομᾰ́ντει
tṑ nekromántei		 τοὺς νεκρομᾰ́ντεις
toùs nekrománteis
Vocative νεκρόμᾰντῐ
nekrómanti		 νεκρομᾰ́ντει
nekromántei		 νεκρομᾰ́ντεις
nekrománteis
Notes:
  • This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants
  • Italian: necromante, negromante

Further reading
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.