κοινόω

Ancient Greek

Etymology

From κοινός (koinós, “common”) +‎ -όω (-óō).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /koi̯.nó.ɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /kyˈno.o/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /cyˈno.o/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /cyˈno.o/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ciˈno.o/

Verb

κοινόω • (koinóō)

to make common, make unholy
to share

Conjugation

Present: κοινῶ, κοινοῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	κοινῶ	κοινοῖς	κοινοῖ	κοινοῦτον	κοινοῦτον	κοινοῦμεν	κοινοῦτε	κοινοῦσῐ(ν)
	subjunctive	κοινῶ	κοινοῖς	κοινοῖ	κοινῶτον	κοινῶτον	κοινῶμεν	κοινῶτε	κοινῶσῐ(ν)
	optative	κοινοίην, κοινοῖμῐ	κοινοίης, κοινοῖς	κοινοίη, κοινοῖ	κοινοῖτον, κοινοίητον	κοινοίτην, κοινοιήτην	κοινοῖμεν, κοινοίημεν	κοινοῖτε, κοινοίητε	κοινοῖεν, κοινοίησᾰν
	imperative		κοίνου	κοινούτω	κοινοῦτον	κοινούτων		κοινοῦτε	κοινούντων
middle/ passive	indicative	κοινοῦμαι	κοινοῖ	κοινοῦται	κοινοῦσθον	κοινοῦσθον	κοινούμεθᾰ	κοινοῦσθε	κοινοῦνται
	subjunctive	κοινῶμαι	κοινοῖ	κοινῶται	κοινῶσθον	κοινῶσθον	κοινώμεθᾰ	κοινῶσθε	κοινῶνται
	optative	κοινοίμην	κοινοῖο	κοινοῖτο	κοινοῖσθον	κοινοίσθην	κοινοίμεθᾰ	κοινοῖσθε	κοινοῖντο
	imperative		κοινοῦ	κοινούσθω	κοινοῦσθον	κοινούσθων		κοινοῦσθε	κοινούσθων
		active				middle/passive
infinitive		κοινοῦν				κοινοῦσθαι
participle	m	κοινῶν				κοινούμενος
	f	κοινοῦσᾰ				κοινουμένη
	n	κοινοῦν				κοινούμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ἐκοίουν, ἐκοιούμην (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐκοίουν	ἐκοίους	ἐκοίου	ἐκοιοῦτον	ἐκοιούτην	ἐκοιοῦμεν	ἐκοιοῦτε	ἐκοίουν
middle/ passive	indicative	ἐκοιούμην	ἐκοιοῦ	ἐκοιοῦτο	ἐκοιοῦσθον	ἐκοιούσθην	ἐκοιούμεθᾰ	ἐκοιοῦσθε	ἐκοιοῦντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Future: κοινώσω, κοινώσομαι, κοινωθήσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	κοινώσω	κοινώσεις	κοινώσει	κοινώσετον	κοινώσετον	κοινώσομεν	κοινώσετε	κοινώσουσῐ(ν)
active	optative	κοινώσοιμῐ	κοινώσοις	κοινώσοι	κοινώσοιτον	κοινωσοίτην	κοινώσοιμεν	κοινώσοιτε	κοινώσοιεν
middle	indicative	κοινώσομαι	κοινώσῃ, κοινώσει	κοινώσεται	κοινώσεσθον	κοινώσεσθον	κοινωσόμεθᾰ	κοινώσεσθε	κοινώσονται
middle	optative	κοινωσοίμην	κοινώσοιο	κοινώσοιτο	κοινώσοισθον	κοινωσοίσθην	κοινωσοίμεθᾰ	κοινώσοισθε	κοινώσοιντο
passive	indicative	κοινωθήσομαι	κοινωθήσῃ	κοινωθήσεται	κοινωθήσεσθον	κοινωθήσεσθον	κοινωθησόμεθᾰ	κοινωθήσεσθε	κοινωθήσονται
passive	optative	κοινωθησοίμην	κοινωθήσοιο	κοινωθήσοιτο	κοινωθήσοισθον	κοινωθησοίσθην	κοινωθησοίμεθᾰ	κοινωθήσοισθε	κοινωθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		κοινώσειν			κοινώσεσθαι		κοινωθήσεσθαι
participle	m	κοινώσων			κοινωσόμενος		κοινωθησόμενος
	f	κοινώσουσᾰ			κοινωσομένη		κοινωθησομένη
	n	κοινῶσον			κοινωσόμενον		κοινωθησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: ἐκοίνωσᾰ, ἐκοινωσᾰ́μην, ἐκοινώθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐκοίνωσᾰ	ἐκοίνωσᾰς	ἐκοίνωσε(ν)	ἐκοινώσᾰτον	ἐκοινωσᾰ́την	ἐκοινώσᾰμεν	ἐκοινώσᾰτε	ἐκοίνωσᾰν
	subjunctive	κοινώσω	κοινώσῃς	κοινώσῃ	κοινώσητον	κοινώσητον	κοινώσωμεν	κοινώσητε	κοινώσωσῐ(ν)
	optative	κοινώσαιμῐ	κοινώσειᾰς, κοινώσαις	κοινώσειε(ν), κοινώσαι	κοινώσαιτον	κοινωσαίτην	κοινώσαιμεν	κοινώσαιτε	κοινώσειᾰν, κοινώσαιεν
	imperative		κοίνωσον	κοινωσᾰ́τω	κοινώσᾰτον	κοινωσᾰ́των		κοινώσᾰτε	κοινωσᾰ́ντων
middle	indicative	ἐκοινωσᾰ́μην	ἐκοινώσω	ἐκοινώσᾰτο	ἐκοινώσᾰσθον	ἐκοινωσᾰ́σθην	ἐκοινωσᾰ́μεθᾰ	ἐκοινώσᾰσθε	ἐκοινώσᾰντο
	subjunctive	κοινώσωμαι	κοινώσῃ	κοινώσηται	κοινώσησθον	κοινώσησθον	κοινωσώμεθᾰ	κοινώσησθε	κοινώσωνται
	optative	κοινωσαίμην	κοινώσαιο	κοινώσαιτο	κοινώσαισθον	κοινωσαίσθην	κοινωσαίμεθᾰ	κοινώσαισθε	κοινώσαιντο
	imperative		κοίνωσαι	κοινωσᾰ́σθω	κοινώσᾰσθον	κοινωσᾰ́σθων		κοινώσᾰσθε	κοινωσᾰ́σθων
passive	indicative	ἐκοινώθην	ἐκοινώθης	ἐκοινώθη	ἐκοινώθητον	ἐκοινωθήτην	ἐκοινώθημεν	ἐκοινώθητε	ἐκοινώθησᾰν
	subjunctive	κοινωθῶ	κοινωθῇς	κοινωθῇ	κοινωθῆτον	κοινωθῆτον	κοινωθῶμεν	κοινωθῆτε	κοινωθῶσῐ(ν)
	optative	κοινωθείην	κοινωθείης	κοινωθείη	κοινωθεῖτον, κοινωθείητον	κοινωθείτην, κοινωθειήτην	κοινωθεῖμεν, κοινωθείημεν	κοινωθεῖτε, κοινωθείητε	κοινωθεῖεν, κοινωθείησᾰν
	imperative		κοινώθητῐ	κοινωθήτω	κοινώθητον	κοινωθήτων		κοινώθητε	κοινωθέντων
		active			middle		passive
infinitive		κοινῶσαι			κοινώσᾰσθαι		κοινωθῆναι
participle	m	κοινώσᾱς			κοινωσᾰ́μενος		κοινωθείς
	f	κοινώσᾱσᾰ			κοινωσᾰμένη		κοινωθεῖσᾰ
	n	κοινῶσᾰν			κοινωσᾰ́μενον		κοινωθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Perfect: κεκοίνωκᾰ, κεκοίνωμαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	κεκοίνωκᾰ	κεκοίνωκᾰς	κεκοίνωκε(ν)	κεκοινώκᾰτον	κεκοινώκᾰτον	κεκοινώκᾰμεν	κεκοινώκᾰτε	κεκοινώκᾱσῐ(ν)
	subjunctive	κεκοινώκω	κεκοινώκῃς	κεκοινώκῃ	κεκοινώκητον	κεκοινώκητον	κεκοινώκωμεν	κεκοινώκητε	κεκοινώκωσῐ(ν)
	optative	κεκοινώκοιμῐ, κεκοινωκοίην	κεκοινώκοις, κεκοινωκοίης	κεκοινώκοι, κεκοινωκοίη	κεκοινώκοιτον	κεκοινωκοίτην	κεκοινώκοιμεν	κεκοινώκοιτε	κεκοινώκοιεν
	imperative		κεκοίνωκε	κεκοινωκέτω	κεκοινώκετον	κεκοινωκέτων		κεκοινώκετε	κεκοινωκόντων
middle/ passive	indicative	κεκοίνωμαι	κεκοίνωσαι	κεκοίνωται	κεκοίνωσθον	κεκοίνωσθον	κεκοινώμεθᾰ	κεκοίνωσθε	κεκοίνωνται
	subjunctive	κεκοινωμένος ὦ	κεκοινωμένος ᾖς	κεκοινωμένος ᾖ	κεκοινωμένω ἦτον	κεκοινωμένω ἦτον	κεκοινωμένοι ὦμεν	κεκοινωμένοι ἦτε	κεκοινωμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	κεκοινωμένος εἴην	κεκοινωμένος εἴης	κεκοινωμένος εἴη	κεκοινωμένω εἴητον/εἶτον	κεκοινωμένω εἰήτην/εἴτην	κεκοινωμένοι εἴημεν/εἶμεν	κεκοινωμένοι εἴητε/εἶτε	κεκοινωμένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		κεκοίνωσο	κεκοινώσθω	κεκοίνωσθον	κεκοινώσθων		κεκοίνωσθε	κεκοινώσθων
		active				middle/passive
infinitive		κεκοινωκέναι				κεκοινῶσθαι
participle	m	κεκοινωκώς				κεκοινωμένος
	f	κεκοινωκυῖᾰ				κεκοινωμένη
	n	κεκοινωκός				κεκοινωμένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

References

“κοινόω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
“κοινόω”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
κοινόω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
Bauer, Walter et al. (2001) A Greek–English Lexicon of the New Testament and Other Early Christian Literature, Third edition, Chicago: University of Chicago Press
G2840 in Strong, James (1979) Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.