θειόω

Ancient Greek

Alternative forms

θεειόω (theeióō) — Epic

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /tʰeː.ó.ɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /tʰiˈo.o/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /θiˈo.o/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /θiˈo.o/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /θiˈo.o/

Etymology 1

From θεῖον (theîon, “sulphur”) +‎ -όω (-óō).

Verb

θειόω • (theióō)

to smoke with brimstone, to fumigate and purify
1. to purify, hallow

Inflection

Present: θειῶ, θειοῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	θειῶ	θειοῖς	θειοῖ	θειοῦτον	θειοῦτον	θειοῦμεν	θειοῦτε	θειοῦσῐ(ν)
	subjunctive	θειῶ	θειοῖς	θειοῖ	θειῶτον	θειῶτον	θειῶμεν	θειῶτε	θειῶσῐ(ν)
	optative	θειοίην, θειοῖμῐ	θειοίης, θειοῖς	θειοίη, θειοῖ	θειοῖτον, θειοίητον	θειοίτην, θειοιήτην	θειοῖμεν, θειοίημεν	θειοῖτε, θειοίητε	θειοῖεν, θειοίησᾰν
	imperative		θείου	θειούτω	θειοῦτον	θειούτων		θειοῦτε	θειούντων
middle/ passive	indicative	θειοῦμαι	θειοῖ	θειοῦται	θειοῦσθον	θειοῦσθον	θειούμεθᾰ	θειοῦσθε	θειοῦνται
	subjunctive	θειῶμαι	θειοῖ	θειῶται	θειῶσθον	θειῶσθον	θειώμεθᾰ	θειῶσθε	θειῶνται
	optative	θειοίμην	θειοῖο	θειοῖτο	θειοῖσθον	θειοίσθην	θειοίμεθᾰ	θειοῖσθε	θειοῖντο
	imperative		θειοῦ	θειούσθω	θειοῦσθον	θειούσθων		θειοῦσθε	θειούσθων
		active				middle/passive
infinitive		θειοῦν				θειοῦσθαι
participle	m	θειῶν				θειούμενος
	f	θειοῦσᾰ				θειουμένη
	n	θειοῦν				θειούμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ἐθείουν, ἐθειούμην (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐθείουν	ἐθείους	ἐθείου	ἐθειοῦτον	ἐθειούτην	ἐθειοῦμεν	ἐθειοῦτε	ἐθείουν
middle/ passive	indicative	ἐθειούμην	ἐθειοῦ	ἐθειοῦτο	ἐθειοῦσθον	ἐθειούσθην	ἐθειούμεθᾰ	ἐθειοῦσθε	ἐθειοῦντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Future: θειώσω, θειώσομαι, θειωθήσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	θειώσω	θειώσεις	θειώσει	θειώσετον	θειώσετον	θειώσομεν	θειώσετε	θειώσουσῐ(ν)
active	optative	θειώσοιμῐ	θειώσοις	θειώσοι	θειώσοιτον	θειωσοίτην	θειώσοιμεν	θειώσοιτε	θειώσοιεν
middle	indicative	θειώσομαι	θειώσῃ, θειώσει	θειώσεται	θειώσεσθον	θειώσεσθον	θειωσόμεθᾰ	θειώσεσθε	θειώσονται
middle	optative	θειωσοίμην	θειώσοιο	θειώσοιτο	θειώσοισθον	θειωσοίσθην	θειωσοίμεθᾰ	θειώσοισθε	θειώσοιντο
passive	indicative	θειωθήσομαι	θειωθήσῃ	θειωθήσεται	θειωθήσεσθον	θειωθήσεσθον	θειωθησόμεθᾰ	θειωθήσεσθε	θειωθήσονται
passive	optative	θειωθησοίμην	θειωθήσοιο	θειωθήσοιτο	θειωθήσοισθον	θειωθησοίσθην	θειωθησοίμεθᾰ	θειωθήσοισθε	θειωθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		θειώσειν			θειώσεσθαι		θειωθήσεσθαι
participle	m	θειώσων			θειωσόμενος		θειωθησόμενος
	f	θειώσουσᾰ			θειωσομένη		θειωθησομένη
	n	θειῶσον			θειωσόμενον		θειωθησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: ἐθείωσᾰ, ἐθειωσᾰ́μην, ἐθειώθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐθείωσᾰ	ἐθείωσᾰς	ἐθείωσε(ν)	ἐθειώσᾰτον	ἐθειωσᾰ́την	ἐθειώσᾰμεν	ἐθειώσᾰτε	ἐθείωσᾰν
	subjunctive	θειώσω	θειώσῃς	θειώσῃ	θειώσητον	θειώσητον	θειώσωμεν	θειώσητε	θειώσωσῐ(ν)
	optative	θειώσαιμῐ	θειώσειᾰς, θειώσαις	θειώσειε(ν), θειώσαι	θειώσαιτον	θειωσαίτην	θειώσαιμεν	θειώσαιτε	θειώσειᾰν, θειώσαιεν
	imperative		θείωσον	θειωσᾰ́τω	θειώσᾰτον	θειωσᾰ́των		θειώσᾰτε	θειωσᾰ́ντων
middle	indicative	ἐθειωσᾰ́μην	ἐθειώσω	ἐθειώσᾰτο	ἐθειώσᾰσθον	ἐθειωσᾰ́σθην	ἐθειωσᾰ́μεθᾰ	ἐθειώσᾰσθε	ἐθειώσᾰντο
	subjunctive	θειώσωμαι	θειώσῃ	θειώσηται	θειώσησθον	θειώσησθον	θειωσώμεθᾰ	θειώσησθε	θειώσωνται
	optative	θειωσαίμην	θειώσαιο	θειώσαιτο	θειώσαισθον	θειωσαίσθην	θειωσαίμεθᾰ	θειώσαισθε	θειώσαιντο
	imperative		θείωσαι	θειωσᾰ́σθω	θειώσᾰσθον	θειωσᾰ́σθων		θειώσᾰσθε	θειωσᾰ́σθων
passive	indicative	ἐθειώθην	ἐθειώθης	ἐθειώθη	ἐθειώθητον	ἐθειωθήτην	ἐθειώθημεν	ἐθειώθητε	ἐθειώθησᾰν
	subjunctive	θειωθῶ	θειωθῇς	θειωθῇ	θειωθῆτον	θειωθῆτον	θειωθῶμεν	θειωθῆτε	θειωθῶσῐ(ν)
	optative	θειωθείην	θειωθείης	θειωθείη	θειωθεῖτον, θειωθείητον	θειωθείτην, θειωθειήτην	θειωθεῖμεν, θειωθείημεν	θειωθεῖτε, θειωθείητε	θειωθεῖεν, θειωθείησᾰν
	imperative		θειώθητῐ	θειωθήτω	θειώθητον	θειωθήτων		θειώθητε	θειωθέντων
		active			middle		passive
infinitive		θειῶσαι			θειώσᾰσθαι		θειωθῆναι
participle	m	θειώσᾱς			θειωσᾰ́μενος		θειωθείς
	f	θειώσᾱσᾰ			θειωσᾰμένη		θειωθεῖσᾰ
	n	θειῶσᾰν			θειωσᾰ́μενον		θειωθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Perfect: τεθείωκᾰ, τεθείωμαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	τεθείωκᾰ	τεθείωκᾰς	τεθείωκε(ν)	τεθειώκᾰτον	τεθειώκᾰτον	τεθειώκᾰμεν	τεθειώκᾰτε	τεθειώκᾱσῐ(ν)
	subjunctive	τεθειώκω	τεθειώκῃς	τεθειώκῃ	τεθειώκητον	τεθειώκητον	τεθειώκωμεν	τεθειώκητε	τεθειώκωσῐ(ν)
	optative	τεθειώκοιμῐ, τεθειωκοίην	τεθειώκοις, τεθειωκοίης	τεθειώκοι, τεθειωκοίη	τεθειώκοιτον	τεθειωκοίτην	τεθειώκοιμεν	τεθειώκοιτε	τεθειώκοιεν
	imperative		τεθείωκε	τεθειωκέτω	τεθειώκετον	τεθειωκέτων		τεθειώκετε	τεθειωκόντων
middle/ passive	indicative	τεθείωμαι	τεθείωσαι	τεθείωται	τεθείωσθον	τεθείωσθον	τεθειώμεθᾰ	τεθείωσθε	τεθείωνται
	subjunctive	τεθειωμένος ὦ	τεθειωμένος ᾖς	τεθειωμένος ᾖ	τεθειωμένω ἦτον	τεθειωμένω ἦτον	τεθειωμένοι ὦμεν	τεθειωμένοι ἦτε	τεθειωμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	τεθειωμένος εἴην	τεθειωμένος εἴης	τεθειωμένος εἴη	τεθειωμένω εἴητον/εἶτον	τεθειωμένω εἰήτην/εἴτην	τεθειωμένοι εἴημεν/εἶμεν	τεθειωμένοι εἴητε/εἶτε	τεθειωμένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		τεθείωσο	τεθειώσθω	τεθείωσθον	τεθειώσθων		τεθείωσθε	τεθειώσθων
		active				middle/passive
infinitive		τεθειωκέναι				τεθειῶσθαι
participle	m	τεθειωκώς				τεθειωμένος
	f	τεθειωκυῖᾰ				τεθειωμένη
	n	τεθειωκός				τεθειωμένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Pluperfect: ἐτεθειώκειν, ἐτεθειώμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐτεθειώκειν, ἐτεθειώκη	ἐτεθειώκεις, ἐτεθειώκης	ἐτεθειώκει(ν)	ἐτεθειώκετον	ἐτεθειωκέτην	ἐτεθειώκεμεν	ἐτεθειώκετε	ἐτεθειώκεσᾰν
middle/ passive	indicative	ἐτεθειώμην	ἐτεθείωσο	ἐτεθείωτο	ἐτεθείωσθον	ἐτεθειώσθην	ἐτεθειώμεθᾰ	ἐτεθείωσθε	ἐτεθείωντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Etymology 2

From θεῖος (theîos, “divine”) +‎ -όω (-óō).