δυσμενέων

Ancient Greek

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /dyz.me.né.ɔːn/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /dyz.meˈne.on/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ðyz.meˈne.on/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ðyz.meˈne.on/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ðiz.meˈne.on/

Etymology 1

Formed as a present participle to an unattested verb *δυσμενέω (*dusmenéō), from δυσ- (dus-) + a derivative of Proto-Indo-European *men- (“to think”).

Adjective

δυσμενέων • (dusmenéōn) m (feminine δυσμενέουσᾰ, neuter δυσμενέον); first/third declension

(Epic) bearing ill-will

Declension

First and third declension of δυσμενέων; δυσμενέουσᾰ; δυσμενέον (Epic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	δυσμενέων dusmenéōn	δυσμενέουσᾰ dusmenéousa	δυσμενέον dusmenéon	δυσμενέοντε dusmenéonte	δυσμενεούσᾱ dusmeneoúsā	δυσμενέοντε dusmenéonte	δυσμενέοντες dusmenéontes	δυσμενέουσαι dusmenéousai	δυσμενέοντᾰ dusmenéonta
Genitive	δυσμενέοντος dusmenéontos	δυσμενεούσης dusmeneoúsēs	δυσμενέοντος dusmenéontos	δυσμενεόντοιῐν dusmeneóntoiin	δυσμενεούσαιν / δυσμενεούσαιῐν / δυσμενεούσῃῐν dusmeneoúsai(i)n / dusmeneoúsēiin	δυσμενεόντοιῐν dusmeneóntoiin	δυσμενεόντων dusmeneóntōn	δυσμενεουσᾱ́ων / δυσμενεουσέ͜ων / δυσμενεουσῶν dusmeneousā́ōn / dusmeneousé͜ōn / dusmeneousôn	δυσμενεόντων dusmeneóntōn
Dative	δυσμενέοντῐ dusmenéonti	δυσμενεούσῃ dusmeneoúsēi	δυσμενέοντῐ dusmenéonti	δυσμενεόντοιῐν dusmeneóntoiin	δυσμενεούσαιν / δυσμενεούσαιῐν / δυσμενεούσῃῐν dusmeneoúsai(i)n / dusmeneoúsēiin	δυσμενεόντοιῐν dusmeneóntoiin	δυσμενέουσῐ / δυσμενέουσῐν / δυσμενεόντεσσῐ / δυσμενεόντεσσῐν / δυσμενεόντεσῐ / δυσμενεόντεσῐν dusmenéousi(n) / dusmeneóntessi(n) / dusmeneóntesi(n)	δυσμενεούσῃσῐ / δυσμενεούσῃσῐν / δυσμενεούσῃς / δυσμενεούσαις dusmeneoúsēisi(n) / dusmeneoúsēis / dusmeneoúsais	δυσμενέουσῐ / δυσμενέουσῐν / δυσμενεόντεσσῐ / δυσμενεόντεσσῐν / δυσμενεόντεσῐ / δυσμενεόντεσῐν dusmenéousi(n) / dusmeneóntessi(n) / dusmeneóntesi(n)
Accusative	δυσμενέοντᾰ dusmenéonta	δυσμενέουσᾰν dusmenéousan	δυσμενέον dusmenéon	δυσμενέοντε dusmenéonte	δυσμενεούσᾱ dusmeneoúsā	δυσμενέοντε dusmenéonte	δυσμενέοντᾰς dusmenéontas	δυσμενεούσᾱς dusmeneoúsās	δυσμενέοντᾰ dusmenéonta
Vocative	δυσμενέων dusmenéōn	δυσμενέουσᾰ dusmenéousa	δυσμενέον dusmenéon	δυσμενέοντε dusmenéonte	δυσμενεούσᾱ dusmeneoúsā	δυσμενέοντε dusmenéonte	δυσμενέοντες dusmenéontes	δυσμενέουσαι dusmenéousai	δυσμενέοντᾰ dusmenéonta
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	δυσμενεόντως dusmeneóntōs			—			—
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms may be based on conjecture. Use with caution.

Etymology 2

See the etymology of the corresponding lemma form.

Adjective

δυσμενέων • (dusmenéōn)

(Epic) masculine/feminine/neuter genitive plural of δῠσμενής (dusmenḗs)

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.