δουλοπόνηρος

Ancient Greek

Etymology

From δοῦλος (doûlos, “slave”) +‎ πονηρός (ponērós, “in a bad state”).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /duː.lo.pó.nɛː.ros/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /du.loˈpo.ne̝.ros/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ðu.loˈpo.ni.ros/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ðu.loˈpo.ni.ros/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ðu.loˈpo.ni.ros/

Adjective

δουλοπόνηρος • (doulopónēros) m or f (neuter δουλοπόνηρον); second declension

bad like a slave's

Declension

Second declension of δουλοπόνηρος; δουλοπόνηρον (Attic)

Number	Singular		Dual		Plural
Case/Gender	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter
Nominative	δουλοπόνηρος doulopónēros	δουλοπόνηρον doulopónēron	δουλοπονήρω douloponḗrō	δουλοπονήρω douloponḗrō	δουλοπόνηροι doulopónēroi	δουλοπόνηρᾰ doulopónēra
Genitive	δουλοπονήρου douloponḗrou	δουλοπονήρου douloponḗrou	δουλοπονήροιν douloponḗroin	δουλοπονήροιν douloponḗroin	δουλοπονήρων douloponḗrōn	δουλοπονήρων douloponḗrōn
Dative	δουλοπονήρῳ douloponḗrōi	δουλοπονήρῳ douloponḗrōi	δουλοπονήροιν douloponḗroin	δουλοπονήροιν douloponḗroin	δουλοπονήροις douloponḗrois	δουλοπονήροις douloponḗrois
Accusative	δουλοπόνηρον doulopónēron	δουλοπόνηρον doulopónēron	δουλοπονήρω douloponḗrō	δουλοπονήρω douloponḗrō	δουλοπονήρους douloponḗrous	δουλοπόνηρᾰ doulopónēra
Vocative	δουλοπόνηρε doulopónēre	δουλοπόνηρον doulopónēron	δουλοπονήρω douloponḗrō	δουλοπονήρω douloponḗrō	δουλοπόνηροι doulopónēroi	δουλοπόνηρᾰ doulopónēra
Derived forms	Adverb		Comparative		Superlative
Derived forms	δουλοπονήρως douloponḗrōs		δουλοπονηρότερος douloponēróteros		δουλοπονηρότᾰτος douloponērótatos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.