βλεμεαίνω

Ancient Greek

Etymology

The word is probably from an unattested noun *βλέμος (*blémos) +‎ -αίνω (-aínō). The root noun can also be found in ἀβλεμής (ablemḗs, “feeble”). No etymology.

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /ble.me.ǎi̯.nɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ble.meˈɛ.no/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /βle.meˈɛ.no/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /vle.meˈe.no/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /vle.meˈe.no/

Verb

βλεμεαίνω • (blemeaínō)

to exult haughtily, boast, brag

Inflection

Present: βλεμεαίνω, βλεμεαίνομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	βλεμεαίνω	βλεμεαίνεις	βλεμεαίνει	βλεμεαίνετον	βλεμεαίνετον	βλεμεαίνομεν	βλεμεαίνετε	βλεμεαίνουσῐ(ν)
	subjunctive	βλεμεαίνω	βλεμεαίνῃς	βλεμεαίνῃ	βλεμεαίνητον	βλεμεαίνητον	βλεμεαίνωμεν	βλεμεαίνητε	βλεμεαίνωσῐ(ν)
	optative	βλεμεαίνοιμῐ	βλεμεαίνοις	βλεμεαίνοι	βλεμεαίνοιτον	βλεμεαινοίτην	βλεμεαίνοιμεν	βλεμεαίνοιτε	βλεμεαίνοιεν
	imperative		βλεμέαινε	βλεμεαινέτω	βλεμεαίνετον	βλεμεαινέτων		βλεμεαίνετε	βλεμεαινόντων
middle/ passive	indicative	βλεμεαίνομαι	βλεμεαίνῃ, βλεμεαίνει	βλεμεαίνεται	βλεμεαίνεσθον	βλεμεαίνεσθον	βλεμεαινόμεθᾰ	βλεμεαίνεσθε	βλεμεαίνονται
	subjunctive	βλεμεαίνωμαι	βλεμεαίνῃ	βλεμεαίνηται	βλεμεαίνησθον	βλεμεαίνησθον	βλεμεαινώμεθᾰ	βλεμεαίνησθε	βλεμεαίνωνται
	optative	βλεμεαινοίμην	βλεμεαίνοιο	βλεμεαίνοιτο	βλεμεαίνοισθον	βλεμεαινοίσθην	βλεμεαινοίμεθᾰ	βλεμεαίνοισθε	βλεμεαίνοιντο
	imperative		βλεμεαίνου	βλεμεαινέσθω	βλεμεαίνεσθον	βλεμεαινέσθων		βλεμεαίνεσθε	βλεμεαινέσθων
		active				middle/passive
infinitive		βλεμεαίνειν				βλεμεαίνεσθαι
participle	m	βλεμεαίνων				βλεμεαινόμενος
	f	βλεμεαίνουσᾰ				βλεμεαινομένη
	n	βλεμεαῖνον				βλεμεαινόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.